Trinidad

Miércoles, el 11 de enero

Mijn café con leche kon ik niet lettelijker opvatten. Ik krijg een pull warme melk voorgeschoteld met een espresso'tje ernaast. Heerlijk is die wel, als ik ze gemixt met elkaar opdrink. Nu kan ik vol energie de auto in. Om 9:30u worden we door een mooie oude auto opgehaald. Van binnen is alles nog precies zoals vroeger, alleen de radio is moderner. Maar de chromen luidsprekers en andere accessoires zijn nog net als toen. Tassen gaan op het dak, wij duiken op de leren achterbank. Er kunnen 9 personen in deze ouwe bak. Er komt een italiaan naast me zitten met wie ik de rest van het uur naar Trinidad een beetje klets over zijn bedrijfje met organische en autentieke producten. Pas later komt hij erachter dat we al 4 maanden aan het reizen zijn en kijkt ons verbaasd aan: "but you look so fresh!". Een mooi compliment, dacht ik zo, die moet in mijn dagboek. Ik ben blij dat ik er nog fresh uitzie, ook al denk ik soms van niet. Ik weet wel dat ik het heerlijk vind om fit te zijn. Niet in de vorm van conditie (die heb ik niet meer, ben ik bang..) , maar in de vorm van niet moe zijn. We gaan vroeg naar bed en slapen veel. Van mama vond ik dat vroeger altijd stom, nu snap ik eindelijk hoe heerlijk het is. Ik ben lang niet zo uitgerust uit bed gestapt, en ik weet zeker dat de komende jaren weer vermoeiend gaan worden, dus ik geniet van de rust. De weg naar Trinidad is heel mooi, slechts 1 rustige weg langs de kust leidt ons naar Trinidad. Bergen en water wisselen elkaar af. 

Als we bij de casa komen die we via de vorige casa eigenaae hebben gereserveerd ziet alles er prachtig uit. We krijgen zelfs een ruime 5-persoons kamer. We hebben een badkamertje en een prachtig dakterras in de zon. Het is weer prachtig hier, dus we zullen vast wat uurtjes op de idyllische ijzeren stoeltjes doorbrengen. We krijgen bijna ruzie, als we de casa al bijna geaccepteerd hebben. We vragen nog even om de prijs, want we weten dat we ander wordwn afgezet. Ze antwoorden met 2 nachten voor 35 euro, dus 70. Maar dat was niet de afspraak!! Dertig had de mevrouw gezegd! We gaan er tegenin, voor dertig is de kamer geaccepteerd. Toch wil hij graag nog even uitleggen dat we hiermee wel een erg goede deal hebben. Iedereen in trinidad zal namelijk rond de 35 CUC vragen en omdat we met zijn vieren zijn zullen we meer water, elektriciteit en beddengoed gebruiken. Wij antwoorden daarop dat dat wel zo mag zijn, maar dat de mevrouw die voor ons heeft gebeld, zij dat de kamer 30 CUC was. Zo gaat het over en weer met dezelfde argumenten (want meer kunnen we niet zeggen)en we eindigen bijna in een ruzie. Tenminste, wij vinden het ruzie, voor hen is het blijkbaar gewoon onderhandelen. Iets later komen ze voor de paspoorten alsof er niks gebeurd is, dus ruzie zal het vast niet zijn. Hij is duidelijk wel teleurgesteld als we ook nog eens geen ontbijt kopen bij hem. Wij gaan de straat op en kunnen daarmee een volledig ontbijt voor zo'n 1 CUC regelen. Er is niet heel eel te kiezen, maar we halen aan de casa. Ze hebben bijna altijd Pan con Queso, Jamon en Tortilla(gebakken ei) of een combi daarvan. Zelden vinden we Queso Crema of een andere vleesvariant zoals hotdog. Dus daar gaan we voor en zo houden we onze kosten laag, extreem laag. Van andere landen hebben ze gezegd dat het goedkoop zou zijn maar Cuba (naast transport en verblijf) is pas écht goedkoop. Voor 50 cent zijn we klaar voor een maaltijd. Ijs, koffie, sap en broodjes zijn super cheap. We pinnen ondanks dit gegeven nog wel maar wat, want we hebben berekend dat we ongeveer 1500 zullen spenderen met zijn tweeen. Gelukkig kan Floor ook gewoon pinnen bij de bank in Trinidad, tegen alle verwachtingen in. Ook dat zou een drama moeten worden, we hebben al genoeg verhalen van mensen zonder geld gehoord. Gelukkig kunnen we ook hier zonder problemen aan ons geld komen.

Na onze lunch, lopen we door Trinidad en lijken onze reis van vanochtend al weer te zijn vergeten. We lopen een beetje door de straatjes en marktkraampjes om het stadje te leren kennen. We vragen ons af of Sydney en Connor het wel leuk vinden, maar als we aangeven dat ze echt wel wat anders mogen gaan doen, vinden ze het wel prima om een beetje achter ons aan door de straatjes te lopen. Het blijft dan toch lastig om aan te geven wat je precies wil, ook al maakt het je alle vier niet echt uit. Ik koop, op een beetje aandringen van Floor, nog een hippe Che Guevara tas. Hij is vet, maar ik vind hem natuurlijk iets te duur. Dan beginnen we een stadstour door de stad, die in de Lonely Planet staat. Het leidt ons langs de parken en de mooie kleurrijke straatjes die Trinidad bezit. Hoewel ik het wel leuk vind om aan de hand van die tour door de straatjes te lopen en af en toe eens iets voor te lezen, heb ik het idee dat de anderen het maar niks vinden. Trinidad is denk ik wel het mooiste stadje dat wij hebben gezien in onze hele reis. Het fleurige aangezicht van alle 1-verdiepings huisjes ziet er opgewekt uit. Elke straat is weer even prachtig, waar elk huisje toch weer een andere kleur heeft. Eigenlijk heeft iedereen een hek voor zijn huis, waar ze de hele dag achter hangen. Anderen hangen de hele dag aan hun deur of zitten in hun eigen deurpost. Elk huis en elke straat is daardoor een foto waard. Hoe oude doorleefde opaatjes en omaatjes met diepgegroefde rimpels hun dagen aan huis verslijten is een plaatje uit een tijdschrift. Tergelijkertijd zie ik ook de armoede van hen, strompelend in hun gescheurde kleren en afgeslofde slippers. Het is een oude wereld, want dat er nog paard en wagen door de straten draaft en echte cowboys voorbij gallopperen, waar zie je dat nu nog? Het maakt het einde van onze reis wel extra speciaal. We hebben de cowboys en paarden ook al in Havanna en Viñales gezien, maar wauw, wat blijft dat ongelooflijk bijzonder zeg. 

Dat mensen zeggen dat je in de jaren '50 leeft is nog helemaal waar, niet alleen in Havanna. Dat de paarden nog echt als werkpaarden worden gebruikt vind ik een mooi gegeven. Ze zijn nog echt nodig in deze maatschappij, want vrachtwagens lijken hier schaars en dan zijn sterke paarden een goede oplossing. Dat er geen winkels zijn, maakt het soms lastig, want dat maakt het eten hier wel erg eenzijdig. Tergelijkertijd is het ook weer zo speciaal dat je langs de huisjes moet om aan je lunch te komen. In de weinige winkels die er zijn, zie je slechts bulkproducten die lang houdbaar zijn. Er wordt veel olie en water verkocht. Dingen in blik hebben we nog amper gezien. Brood wordt veel verkocht, simpele droge koekjes, repen met pinda's en pindakaas. Homemade uiteraard. Verpakt eten? Daar kun je naar fluiten. 

In de namiddag zitten we op het dakterras. Het is weer een gouden plekje van de stad. Zo boven alle straten, waar de zon net wat harder schijnt maar het heerlijke verfrissende briesje fijn afkoelt. We drinken er wat fruitsap, dat hier aan huis nog goedkoper is dan water. We praten gezellig wat met Connor en Sydney. Het gesprek is een stukkie evenwichtiger, en ondanks dat het bijna onvermijdelijk is om het over moeilijke maatschappelijke  en politieke kwesties te hebben, kunnen we het gelukkig ook hebben over de wietregeling in beide landen en over de fietsenrage in Nederland. Wij drinken een glaasje rum met hen mee, Connor drinkt de rest van zijn fles leeg en samen vertrekken we naar het avondeten.