Salsaaa!

Jueves, el 12 de enero

We wachten rustig op elkaar voordat we de dag beginnen. Samen halen we ontbijt en vertrekken naar het stadje. Onze eerste missie is de bussen. Viazul is nog niet echt onze vriend geweest. Viñales-Las Terazzas zat volgeboekt, Vanaf Las Terazzas ging die maar 1x per dag om 16:00u, gister was die dicht, en vandaag blijkt het systeem kapot. We moeten later maar terugkomen. We zijn er eigenlijk al te veel mee bezig als je het mij vraagt. Vandaag wilden we eigenlijk een stranddagje houden, maar het weer  lijkt er niet echt geschikt voor. Het is bewolkt en het waait flink. We informeren nog even bij infotur wat er verder nog te doen is in Trinidad, maar hij is ook niet erg behulpzaam. De sugarcane weilanden, waar Trinidad bekend om staan, zijn nog te bezoeken. Suikermolens zul je echter niet meer zien staan. Het is een archeologische site, waar alleen nog ruïnes staan. Daarnaast is het 60 CUC voor een taxi, dus die activiteit valt sowieso al af. Sydney en Connor stellen voor om dan maar naar de museums te gaan waar ze beide nog heen willen. Éen vinden wij wel genoeg. We bezoeken dus het huis van een Sugardaddy. Iemand die, achteraf gezien, veel te rijk is geworden van de verbouwing van die sugarcanes. Een museum kun je het niet echt noemen. Wel stappen we het enorme huis in, wat eigenlijk niet in verhouding staat met de rest van de Trinidad. De algemene ruimte is enorm. Het plafond is minstens 4 meter hoog en er hangt een enorme kroonluchter aan. Aan de zijkant zijn er ingerichte kamers, ook echte mega kamers. Informatie is er niet echt, dus we lopen er vrij snel doorheen. Er staan wat random spullen in de kamers, zoals een bel uit de klokkentoren, een bureau met stempels en een kanon. Als laatste gaan we de klokkentoren in. Hopende dat er geen tegenliggers komen, ga ik de smalle houten wenteltrap op naar boven. Bij elke traptrede stoot ik bijna mijn hoofd aan de traptreden boven mij. Op het dak is het prachtig. De oranje gekleurde dakpannetjes geven een bepaalde sfeer, dat samen met de geschilderde huisjes me doenen ken aan de ondergaande zon in Spanje. We kijken naar de dakterrasjes, waar de witten ijzeren stoeltjes toch weer het meest romantische beeld geven. Daar blijven we een tijdje, want het is er ontzettend mooi, maar ook omdat de rij naar beneden steeds langer wordt. Er kan natuurlijk maar 1 persoon per keer naar beneden. Beneden zijn we allemaal een beetje loom geworden van het slenteren en hebben we eigenlijk geen zin meer om door de stad te lopen. Sydney en Connor gaan nog naar een ander museum, wij willen liever een salsales doen. Als we aankomen bij "Casa la Musica" moeten we even zoeken. Om 5 uur kunnen we terecht bij Yumal. We gaan nog een keer langs de bussen(zonder succes), kopen wat lekkers. Dan besluiten we ook weer een luilekkerdagje te hebben en vermaken ons voor de rest van de middag op het terras. Plotseling is het alweer 16:37u en schrik ik op, we moeten ons klaar maken. Snel trekken we onze schoenen aan, kleden ons nog even om in schone kleding (zodat we wat minder stinken) en vertrekken daarna naar Casa de la musica. Als we de trappen op komen, staat Yumal ons al op te wachten. Hij wijst ons naar achter het gebouw in. We komen in een soort van romantische ruimte met stenen bogen. Terecht merkt Floor op dat je hier ook prima een bruiloft kan houden, zo mooi. Wij sluiten aan bij een andere Nederlandse dame, en een Nederlands sprekende Italiaanse vrouw en nog een meisje. Alle vijf krijgen we een slaginstrument in onze handen geduwd. Een holle buis waar je met je hand een mooi klankkast maakt en een solide stok moeten ons het ritme duidelijk maken. Yumal legt uit dat er "tijd" is, en "ritme". Met een paar slaan we de "tijd", anderen slaan het ritme. Zodra we dit na een korte tijd onder de knie hebben, gaan we door naar de eerste passen in de salsadans. Hij geeft ons een aantal beginnerstips; houdt je knie recht, anders wordt het knieenbotsing met je partner, zorg dat je blijft "marcheren" kleine pasjes en niet met je kont willen dansen. Dat betekent dus dat we de simpele pasjes doen heen en weer in een rijtje. Later komen er heel kort een stel jongens langs die even met ons een paar pasjes oefenen. Ik heb nog steeds een vaag idee of dit was ingestudeerd of niet. Maar de 5 jongens die zaten te kijken kwamen kort met ons dansen en verdwenen daarna weer in het niets. Één voor één neemt Yumal ons uit de rij om iets voor te doen. Hij laat ons voelen hoe de man de vrouw leidt met behulp van signalen in de hand en hoe de vrouw dan kan weten wat ze moet doen. We leren een draai en we leren hoe we om de man heen moeten draaien(moeilijke!). Als we dat allemaal een beetje door hebben is de les van een uur alweer bijna om. Dat betekent dat hij met ieder van ons nog even 3 min. Gaat dansen waarin hij de 4-5 vormpjes die we hebben geleerd gaat toepassen in een kleine dans. Erg nuttig en leuk was het om dit te leren, zodat we hopelijk wat meer kunnen als we de volgende keer ten dans worden gevraagd. We drinken nog even een biertje op de trappen met onze Nederlandse lesgenoten. Elke namiddag schijnt de zon heerlijk op dat plein. De backpackers verzamelen onderaan de trap en drinken daar een biertje of twee. Verder omhoog is een terras waar de vakantiegangers een biertje of een cocktail op het terras drinken. Het geeft een ontzettend leuke en gemoedelijke sfeer zo met zijn alle op de trappen. Elke avond speelt er een livebandje die daar onder andere aan bijdraagt. Ons avondeten halen we, net als gister, met Connor en Sydney, bij een aantal standjes verderop. Elke avond is daar een soort markt van allemaal etenstentjes waar allemaal frituureten wordt verkocht. Wij lopen minstens 10x op en neer, want ik ben weer lekker moeilijk met dat eten. We halen een spies met vlees en een stukje groente erop dat tijdens het klaarmaken nog een paar keer wordt ondergegooid met vet. Druipend komt het de hete plaat af. Ik hoef het al niet meer. Ik eet het wel op. Daarna bestellen we een bord rijst met vlees. De helft gooi ik in de bek van een straathond, die waarschijnlijk genoeg te eten krijgt van alle mensen hier. Connor geeft ook wat vlees aan een straathond, maar die raakt het met geen poot aan. Ik moet later die worst van de grond rapen omdat Connor het te genant vindt om de worst zelf in de prullenbak te gooien. Voor mij natuurlijk geen enkel probleem. 

Na het eten wagen we nog even een dansje op het grote plein. Vooral Floor wordt telkens de hand gevraagd en ik ben een beetje derde wiel aan de wagen. Het nare aan een paardans, is dan dat je vervolgens in je eentje staat, nooit leuk. Het bier is op, dus iedereen is al vrij dronken. We voelen ons dus toch niet helemaal gepast in dit gezelschap en vertrekken daarom maar weer naar huis.