Kamperen in de regen

Jueves, el 22 de diciembre

Ik heb er meer moeite mee dan de vorige keer. De stoelen zijn net iets te klein waardoor ik al krom zit. Ik kan niet echt lekker liggen en loop maar een beetje te draaien in mijn stoel, hopend een goede houding te vinden. Om 6:30u komen we aan in Chetumal, gaan even rustig naar de wc en kopen een kaartje voor Bacalar. Ook bij ADO busstation, maargoed, het is dit keer wel vrij goedkoop (ADO is duur!!!). We zijn nog net optijd, want de bus vertrekt over 5 minuten naar Bacalar. Ik merk aan mezelf dat ik sneller geïrriteerd ben, van de moeheid en dan zo slenteren zonder echt doel bij zo'n dorpje. We kopen fruitontbijt en een broodje. En eten dat, met de voetjes in het water, aan het heldere meer van Bacalar op. We moeten 10 pesos pp neerleggen om een park te betreden en gaan aan een gezellig tafeltje zitten. We zien een glijbaan en verschillende restaurantjes aan het water, die nu om 9 uur al bezet zijn. Wij gaat ergens aan een ander tafeltje buiten het restaurantterrein zitten. Later komt er een mannetje met een bonnetje aangelopen, we worden weggestuurd, want je moet ook nog eens 30 pesos betalen om aan dat tafeltje te zitten. Wij verplaatsen 2 meter en gaan aan de rand van het water zitten. Ik merk mijn humeur en besluit even het water in te duiken, want het water ziet er prachtig uit en er zijn al mensen aan het zwemmen. We duiken erin en ik moet weer even mijn beweging van de dag hebben en zwem twee keer naar het einde van de dock. Alsof ik in de Spiegelplas zwem, maar dan beter en warmer en helderder. Beetje borstcrawl, rugcrawl en de schoolslag oefenen.  Mijn humeur fleurt ervan op en maakt me weer meer spraakzaam en minder prikkelbaar. We eten onze helft meloen nog op en vertrekken. 
We moeten even zoeken naar een hostel, want de eerste zit volgeboekt en in de tweede kunnen we een tent opzetten voor 7 euro. Leuk, lekker kamperen, maar het klinkt niet heel aantrekkelijk want zodra we om matrassen en meer vragen, komt er maar een half antwoord. We besluiten dan toch nog maar even door te lopen. Bij Green Monkeys kunnen we ook een tent krijgen voor 7,50. Prima, we hoeven 'm in elk geval niet zelf neer te zetten. De lakens moeten nog verwisseld worden, maar dat regelen ze. We gaan lekker op de flonder bij het sparkelende water zitten. We lunchen even. We hebben weer een nachtbus achter de rug en dat breekt je toch wel redelijk op. We besluiten om vandaag niet meer naar een Cenote te gaan, maar gewoon lekker aan dit blauwe water te chillen en lekker uit te rusten. De vibe van het hostel is goed, zoals we die allang niet meer gehad hebben. We worden aan het water gejoined door een paar anderen, waarvan we met de Engelsman en de Ier een gesprek beginnen. Het zijn leraren uit Mexico-city die op vakantie zijn voor 2 weken. Ze zijn erg grappig en makkelijk om mee te praten. Ier Barry daagt Engelsman John uit om te vertellen over zijn Spy ouders. Zijn ouders zijn dus spionnen geweest tijdens de koude oorlog tussen Berlijn en Rusland. Hij vertelt ontzettend interressant: inclusief voorbeelden, scènes, stemmetjes en grapjes. Barry en John maken er een beetje een showtje van en wij vermaken ons prima met die humor. 
Over steiger is een slackline gespannen waar een andere jongen zich al op heeft uitgesloofd. Hij kan indrukwekkend goed balanceren over de lijn en gaat zonder moeite zitten en staat weer op, draait een pirouetje en sprintgt op en neer. De rest van de hostelgangers wordt uitgedaagd. Behalve Jeremy de Canadees lukt het niemand om echt ver te komen. Ook Floor wordt uitgedaagd en probeert het een aantal keer. Ook ik bak er niks van. 

Hoewel we in eerste instantie zelf wilden koken, krijgen we plotseling een uitnodiging van de slackliner om met hen mee te eten. Erg aardig offer, dus we stemmen in. "There will be enough" zegt hij nog. 

Na 4x achter hun kont aan zitten, krijgen we toch eindelijk lakens en mogen we onze eigen bedjes opmaken. We blijven even zitten in ons tentje, nog met een prachtig uitzicht aan het water. De zonsopgang zal weer geweldig zijn vanaf de opening van het knusse tentje. Maar op dat moment begint het ineens de druppelen. En niet zo'n beetje, voordat we het weten valt het met bakken uit de hemel. We wisten dat er een gat in de tent zat, dat al was geducktaped voor een poging tot redding. Geen probleem dachten wij, dan wordt het in elk geval niet te heet. Nu piepen wij wel anders, want niet alleen die lek, die door de wind de hele onderkant van de voorzijde heeft losgescheurd, is probeem van het water in onze tent. De hele tent is niet waterproof, waardoor het praktisch ook regent binnenin onze tent!! Onze tassen moeten we beschermen met een windcover, en met man en macht proberen we de onderkant in bewang te houden. De plassen staan in mijn luchtbed. Dit kan toch niet. Gelukkig staat de receptionist klaar om een nieuwe tent te bestellen. Het enige wat wij kunnen doen is om ons hele hebbe en houwe te verplaatsen naar de keuken/gezamenlijke ruimte. Hier  raken we aan de praat met twee Canadeese meiden van onze leeftijd. Zij vertellen in geuren en kleuren hoe zij alles voor de komende tijd nog net hebben kunnen boeken voor de komende tijd omdat het allemaal volgeboekt is. Floor en jk schrikken een beetje en besluiten ook maar de rest te boeken, alhoewel het de verschrikkelijkste vorm van reizen is. We zijn hier al eerder voor gewaarschuwd, maar we waren er te naïef voor om te geloven dat echt alle hostels (zelfs/vooral op de eilanden) volledig vol waren.  We prijzen zijn verdubbeld, en hebben nu alleen nog maar opties vanaf €30 oplopend tot €200!! Die waarschijnlijk alleen nog maar meer gaan oplopen de komende dagen. We zijn geforceerd om toch maar de komende dagen uit te zoeken + iets leuks te fixen voor kerst en oud en nieuw + alle plaatsen te zien die we nog willen zien in deze korte tijd. We moeten Merida en een eiland skippen. Op isla mujeres kunnen we niet eens meer een hostel vinden rond oud en nieuw en gaan daarvoor dan maar naar Playa del Carmen. Dat is een beetje om, maar waarschijnlijk wel het leukst. We moeten alles boeken en moeten onszelf een beetje aanpassen op de mogelijkheden en vrije/betaalbare plaatsen van de hostels op Hostelworld. We mailen, zoeken op verschillende apparaten en sites (verschillende beschikbaarheid?!), en doen er alles aan nog iets leuks te vinden. We raken in de stress, en alsof het allemaal nog niet erger kan, komt ook de loser die eten voor ons zou koken zeggen dat hij te weinig heeft gekocht en dat we dus zelf eten moeten fixen. We wilden gaan koken, maar nu het 8 uur is heeft dat ook weinig zin meer. Daarom fixen we zelf maar een burgerpauze bij een lekker restaurantje om ons zelfmedelijden te sussen. We kunnen er daar alweer om lachen: de mensen die mijn blog lezen zullen hier vast op reageren met: wat een pech; eerst die busreis, dan weggestuurd worden bij het tafeltje aan het meer, dan die zoektocht naar een hostel, dan die tent met die regen, geen eten en nog eens in de stress voor hostelprijzen. Maar eigenlijk ervaren we het helemaal niet als een rotdag, en dit hoort er helemaal bij. We eindigen onze burger en boeken onze open nachten nog met hostelworld. Zo is dat geregeld. Eigenlijk heb ik niet meer per se zin om te socializen, maar goed het ziet er wel gezellig uit buiten. Daarnaast slapen we in de tent en zal ik de komende paar uur toch wakker gehouden worden door die groep. Ik pak een stoel en settel me in de groep. John heeft de Ukulele van iemand anders geleend en steelt opnieuw de show. De Ukulele klinkt helemaal nergens naar, maar John kan gitaar spelen en met wat akkoorden via internet zet hij een prachtig optreden in elkaar. Deze vent die geen schaamte kent (en al helemaal na een paar bier niet meer) zingt uitgebreid mee. Inclusief valse uithalen, gitaarsolo's, stemmetjes, achtergrondzang en meer inprovisering. Ook de Ierse Barry gaat helemaal los. Ze zijn the center of attention en ik geniet ervan! Ik vind het natuurlijk altijd geweldig als iemand het initiatief neemt om muziek te maken en samen zingen brengt altijd een soort gezelligs groepsgevoel met zich mee. We vermaken ons prima, en zodra de muziek ophoud, zeggen we de groep weltrusten en kruipen ons nieuwe tentje in. Het regent de hele nacht, dus gelukkig hebben we een nieuw tentje gekregen. Ik slaap er met gemak doorheen, en wordt pas 's ochtends wakker. Droog, ookal is de binnenkant van de tent vrij vochtig.