nog een keertje San José dan, het telefoonverhaal

Martes, El 11 de octubre

Een vroege busreis naar San José zou het worden. Het hostel had beloofd, met een beetje tegenzin, om het heerlijke ontbijt wat eerder dan normaal neer te zetten. Maar toen wij rond 6 uur in de keuken stonden, was er nog niks. Toen de receptionist eindelijk aankwam keken wij vol verwachting hoe hij zijn eigen koffie maakte en alles eerst een rustig ging afwassen. Totdat we eenmaal vroegen waar onze beloofde broodjes met jam bleef, kwam hij met een vreemd en vaag antwoord dat het niet meer kon. Heel raar, want er is echt geen moeite in een zak brood met jam op tafel leggen. Gelukkig wisten we dat de yoghurt in de koelkast van het ontbijt is, en hebben dat gepakt om niet helemaal met lege maag de vertrekken. Nog een beetje versteld stonden we om 6:20 voor het hostel, met slechts een klein bakje yoghurt in onze maag, lopend naar een busreis van 5 uur. Gelukkig was de bakker open en hebben we een veel te zoet brood gekocht en een baguette om in de bus van te ontbijten.

Eenmaal in San José hebben we onze tas gedropt bij Hostel la Cuesta en vertrokken we te voet naar San Pedro. Daar werd het slechtste scenario werkelijkheid. Na het rode scherm van Floor, is de telefoon niet meer uit geweest. Op internet stond dat hij bij uitvallen van de batterij rood scherm zou krijgen, maar voor de winkel deed het scherm het gewoon, oftewel, we hadden geen poot om op te staan. Zonder resultaat werden we weer weggestuurd. 

Zijn we voor niets helemaal teruggekomen naar San José en staan we nu om 3 uur alsnog met lege handen. We besluiten naar de dierentuin van San José te gaan. Als symbolische afsluiting van ons Costa Rica avontuur zien we hier toch nog een toekan. We hebben erg gelachen met de papegaai die ons "Hola" toe zei en ons na lachte. Ook de reactie van de Toekan op ons opgenomen geluidsfragment was het bezoekje waard (want wat maakt een toekan eigenlijk voor geluid?)

We eten in het overdekte marktje, eigenlijk als alles al sluit. Het is een kleine chorizo snack, maar we hebben er genoeg aan en vinden het heerlijk. De vullen onze buiken met nog wat kookkunsten van de straatverkopers. 

Als onze laatste dag in Costa Rica vragen we ons af of er nog dingen zijn die we nog willen proberen. Floor bedenkt heel slim dat we een keer een onrijpe vrucht hadden meegenomen die we nooit hebben geproefd. We kopen 2 van die gewichtsloze oranje vruchten en genieten van deze zoete pitten, die op kikkerdril lijken. De pitten waarvan je je van te voren niet kunt voorstellen dat ze lekker zijn, smaken heerlijk. 

Op de valreep koop ook ik een souvenir van Costa Rica. Door het kopen van dit schilderij op een vreemd soort stof, steun ik de zwerver met 2 mil, 4 USD, en hoop ik dat hij er wat lekkers van koopt. Met een goed gevoel vertrekken we naar het hostel, en krijgen daar zelfs nog een toetje van een venezuelaan die iets voor ons maakt en eten onze lychees, onder het plannen van onze reis van morgen, gulzig op.