KIP

Martes, el 13 de diciembre

We worden wakker in San Christobal de las Casas. De mensen in ons hostel zijn wel een beetje raar en geheimzinnig. Een Spanjaard praat echt de hele tijd in zichzelf en we weten niet goed wanneer hij nou tegen ons praat of zelf een beetje aan het brabbelen is. Het is ontzettend ongemakkelijk en zelfs als we allemaal alleen in bed liggen, horen we zijn gemurmel af en toe nog.
De eigenaar van ons hostel roggelt ook al heel vies. Ze zijn wel aardig tegen ons... maar raar zijn ze ook. Gisteravond heeft Floor Cocaine aangeboden gekregen, van de eigenaar van het hostel notabene! De Spanjaard en de Fransen, die inmiddels met zijn tweeen zijn, gaan daar lekker in mee. Wij gaan gewoon om half 10 naar bed.

Nu wij lekker fit om 8 uur aan onze crepe-ontbijt zitten, zijn zij nog in diepe slaap. We krijgen een gevulde crepe, met een stukje appel en een sausje bovenop. Heel erg lekker, maar natuurlijk niet voor deze twee stevige ontbijtmonsters. We haasten ons naar boven om op het dakterras nog maar een zak brood dat we nog hebben open te trekken. We proppen er nog twee broodjes in als we tegen de rare Spanjaard grappen dat wij méér nodig hebben dan één crepe. Waarop hij reageert: maar je mag gewoon om meer vragen! Onmiddelijk gaat de zak brood weer de kast in en rennen we terug naar beneden. We mogen gelukkig nog een tweede keer smullen van het heerlijke ontbijt, terwijl we de mixer horen in de keuken. "Oh, dus zo mixen ze die appel" zegt Floor.
"Appel?!" Reageer ik. "Ik dacht dat ze de BANAAN in onze crepe gewoon met een vorkje prakten."
"Banaan?!" Vraagt Floor verbaasd. "Maar er zat helemaal geen banaan in onze crepe!"
"Ja zeker wel banaan, ik heb geen appel geproefd, maar banaan, dat heb ik zeker geproefd."
"Nou, ik weet zeker dat ik appel heb geproefd, maar die banaan, geen idee."
Zo komen Floor en ik vaak samen tot een conclusie dat de smurrie in onze crepe waarschijnlijk een mix was van beide. We horen vaak net iets anders, een deel van wat iemand in het Spaans lult. We denken dan beide iets anders gehoord te hebben, maar vaak komen we tot de conclusie dat we beide gelijk hadden, zoals met de weg naar het hostel.
Nog een voorbeeld:
Floor: "hoe heette die gast ook al weer uit ons hostel?"
Ik: "Volgens mij was het sjaako"
Floor: "Zou goed kunnen. Ik dacht nog 'wat doet die o daar?' "
Ik: "aaah, oke, het was sowieso iets met sjaak, of Jaque"
Samen: "Jaco dus." (Spreek uit als sjakko).

We zoeken uit dat we vandaag wel naar een dorpje 10 km van San Christobal de Las Casas willen. Het heet San Juan Chamula en moet blijkbaar leuk zijn om dat te bezoeken. Daarnaast is het een vrij bijzonder dorpje, nog puur. De Spanjaarden hebben het vroeger blijkbaar nooit kunnen overwinnen, waardoor ze nu nog steeds een bijzondere positie in Mexico hebben. Ze hebben hun eigen regels en eigen landmacht. De bus stopt, en lopen vanuit daar meteen naar het grote plein met de markt. We kopen 2 sinaasappels en 2 maracuya's. De "passievruchten" die we zo lekker vinden, en het kikkerdril binnenin graag naar binnen slokken.
We gaan het kerkje binnen en zijn een beetje verbaasd dat we moeten betalen, zelfs een kaartje moeten kopen. Blijkbaar is het het waard, want we zijn het aangeraden. Zodra we binnenkomen kijken we het grote gebouw in. Er staan geen bankjes, en de grond is bedekt met groene takjes van de bomen, van die lange kerstnaald dingen. Af en toe zitten er oude vrouwen op de grond, in een plekje waar geen groen op de grond ligt. Ze dopen hun dunne kaarsjes in het kaarsvet en smekken ze daarna op de grond. Het kaarsvet houdt de kaarsjes recht. Soms staan er misschien wel honderd kaarsjes op een spot. Overal zie je flesjes fris op de grond staan en een flesje water. Af en toe hoor je mensen een gebed murmelen.
We kijken even bij een gebed, en floor wordt aangeboden om ook een slokje van het water te nemen, waarvan we inmiddels gelukkig weten dat het "posh" is, een thuisgemaakte sterke drank, dat lijkt op whiskey. We nemen beide een slokje en bedanken, zij vertrekken.
We lopen de kerk door, voor de rest niet super interessant.
Totdat er een dikke vrouw gaat zitten, samen met twee andere vrouwen en twee kindjes. We blijven even kijken en zien dan een kip in een zakje liggen. Heel rustig en stil. Wij weten stiekem al: die gaat geofferd worden. We moeten nu even blijven kijken. En gaan rustig op een afstandje om haar heen staan. We zijn een van de weinigen in de kerk, dus veel zullen we niet storen. De kaarsjes gaan aan, tussen de kaarsjes liggen de groene stengels weer en wordt er posh en cola tussen de kaarsjes door gegooid. Hardop begint ze een gebed, bijna zingend. Haar zinnen zijn ellenlang, waar ze aan het eind helemaal geen adem meer heeft. Ze haalt weer een diep adem en zet weer in. Het gebed duurt ontzettend lang en het lijkt alsof ze praat in woorden waar wij zoals wij lettergrepen kennen: het lijkt op haa-sli-mee-pjoe-kaa-zee-maa-ree-koe-mie-laa-tee-san-gwan. Inmiddels komt er een hele grote groep scholieren binnen, die pal om hen heen gaan staan. De groep is enorm, en je ziet dat ze is afgeleid. Het altaar is niet interessant meer, maar het gebed gaat gewoon door. Kijkend naar de groep mensen gaat ze door met zingen. Niet altijd trouwens, want als ze even wat leuks moet vertellen tegen haar helpers, stopt ze gewoon even een paar seconden en gaat ze daarna ongestoord weer verder. Ze zwaait met een bos bladeren, over de kaarsjes, wapperend en zwaaiend naar het altaar van San Juan. Aaiend over een opgerold doek. Gelukkig gaat de groep na een tijdje weer weg en kunnen wij weer rustig in alle stilte toekijken. Pas dan pakt ze de kip. Aan de vleugel en de poten wordt deze onder het gebed over de kaarsen gezwiept. 3 rondjes draait die. Dan pakt ze de poten van de kip, en met de andere hand de nek. En je raad het al, in een enkele beweging draait ze de nek van de kip om. Meteen komt de helper in actie. Het gebedsvrouwtje moet door met haar gebed, de helper houdt met alle macht de stuiptrekkingen van de kip in bedwang. Daarna is het gebed afgelopen, nemen ze een shotje van hun Posh, de gebedsvrouw, maar ook de twee helpers(waarvan één zelfs haar kind aan haar borst heeft, de kinderen krijgen wat over hun hoofd gesmeerd. Nog een shotje neemt ze, want het flesje is nog niet op. Dan begint ze aan haar flesje fris, met een klein beetje tegen zin drinkt ze die in een paar slokken achterover. Blijkbaar moet dat ook voor de reiniging van haar lichaam, want dat brengt het boeren op gang. De kaarsjes branden op en de vrouwen verlaten het pand. Met een plamuurmes wordt het kaarsvet vrijwel meteen weer van de grond geschraapt en neemt een andere groep hun plaats in, met een nieuwe fles sterke drank, nieuwe flesjes fris, en ja... En een kip dat zijn laatste levensminuten in gaat.
We zien nog een kip geslacht worden, en verlaten dan het gebouw maar weer. Ongelooflijk dat dit gebeurt, achter elkaar door worden in de armste gezinnen de kippen geofferd. Gelukkig gaat de kip gewoon weer mee terug in de kartonnen doos terug naar huis. Kunnen ze er vanavond nog van eten(?).
Het is ontzettend interessant, en ben ontzettend benieuwd wat het allemaal betekent.

We eten een bord rijst met bonen en kopen nog een leren riem voor 6 euro. We besluiten dat we het wel weer gezien hebben hier en vertrekken weer terug naar San Christobal. We krijgen het koud en vertrekken naar het hostel. We trekken daar een lange broek aan, twee vesten en mijn nieuwe sjaal gaat om. We willen nog naar het Maya museum (waar die tradities blijkbaar licht worden uitlegd), maar daar zijn we helaas te laat voor. We kopen een hoop groenten en wat wraps en besluiten te koken. Een flinke maaltijd maken we weer, maar eten alles op.
Inmiddels zijn er twee nederlanders in het hostel gekomen, waar we na het eten mee aan de praat raken. We besluiten na het eten dezelfde tour als hen te gaan doen, maar als we dat aangeven bij de balie, is het bedrijf al gesloten.
We gaan morgen hopen op een plekje, en anders een andere tour doen.