Toeristencanyon
14 december 2016 - San Cristóbal de las Casas, Mexico
Miercoles, El 14 de diciembre
Wij hoopten dat ook Mexico er altijd alles aan zou doen om meer geld van toeristen te vangen, maar zodra ze zeggen dat de tour vol is, worden we helaas afgewimpeld. We besluiten met een andere tour die pas om 10:00u start mee te gaan, als dat dan nog mogelijk is. Gelukkig zijn er nog twee plekjes vrij en kunnen we in het minibusje mee naar Canyon de Sumidero in Chiapa de Corzo. Het is eventjes rijden, maar wij zijn druk aan de praat. Het gaat vooral over hoe een begrafenis werkt, hoe dat gaat en wat we ervan vinden. Ik heb er nog nooit een mee hoeven maken, dus Floor legt veel dingen uit. Zo'n anderhalf uur later worden we het busje uitgegooid, kunnen we in de rij gaan staan voor een vieze wc en verzamelen we weer aan het water. Ontzettende tourbootjes komen aan en wij krijgen weer allemaal
zo'n oranje vest aan. Met zijn 30en stappen we in. Wij helemaal achteraan. Daarna varen we zo'n 2 uur door een prachtige canyon. Onze 2e alweer, (waar we doorheen mochten zwemmen), dus misschien iets minder indrukwekkend. De natuur is prachtig en ook hier kunnen we nog opkijken van de 200m hoge wanden. Het leuke aan deze tour is dat we af en toe even stoppen om wat leuks te bekijken. Zo zien we alligators (2 flinke en twee kleintjes) , aapjes, vogels en een hele mooie grote gekleurde leguaan. Onze gids is een goeie, want zelfs de kleine dingen spot hij als de beste.
We keren terug naar Chiapa de Corzo. In het centrum mogen we nog even een uurtje rondkijken. Wij hebben honger en dorst, want het is inmiddels 2 uur. We eten onze meegebrachte broodjes en een mayacuya. We lopen langs de stalletjes en drinken een ananassap, we eten nog wat tostadas en voor we het weten is het uur alweer om.
We zijn op de minuut op tijd bij de bus en crossen terug naar San Christobal.
Daar kopen we weer veel te veel groenten, pasta, een lekker sausje en toppen ons gerecht met olijven.
We weten dat we graag naar Oaxaca gaan, ook al ligt dat redelijk uit de route. Het staat bekend om het eten en hebben daar goede verhalen over gehoord. De Nederlanders zeggen dat het de moeite niet is, omdat het gewoon een grote stad is, en dat zij het maar saai vonden. Wij hebben stiekem al een soort van besloten maar zijn wel gewaarschuwd. Omdat ook mijn Lonely stopt in Oaxaca, moeten we ons goed voorbereiden. Voordat we onszelf inderdaad verliezen in die grote stad en niet weten wat er te doen is. We gaan achter de super snelle computers zitten hier en surfen wat over internet om wat leuke dingen bij elkaar te sprokkelen. We vinden vanalles! Wat is er veel te doen in Oaxaca, wat is er veel te proeven in Oaxaca en wat is er veel te bezoeken in Oaxaca! We slaan wat events en plaatsen op en maken een lijstje van wat we moeten proeven en bezoeken.
We worden door de Nederlanders uitgenodigd voor een biertje. Volmondig zeggen we ja, en vertrekken naar het terras. We gaan ergens zitten waar een aantal artiesten tegenover op de straat lekker aan het muziek maken zijn. Op het terras twijfel ik nog of ik mijn tas wel onder de tafel kan neerzetten, maar ik zit aan een tafel van 4, tegen de muur, en vraag Floor me te helpen herinneren om hem mee te nemen.
Pas zodra we 2 bier later vertrekken merk ik dat mijn ritsje open staat en zie ik dat alles er nog in zit, behalve mijn porto. Ik kan me er niet lang zorgen over maken. Of ik ben 'm op de straat verloren, maar dan is die vast allang verdwenen in iemands anders jaszak, of iemand heeft 'm gejat, maar dat is vrij onwaarschijnlijk, of hij ligt nog in het hostel. Ik hoop op de laatste optie en gaan naar een andere bar. Skybar. Waar we een michelada proeven, een gek drankje dat we de eerste dag op de kermis veel hebben gezien. Het is bier met iets erin en spices op de rand, tomatensaus horen we van Jaco en Frank. Zeker het proberen waard, maar zeker niet lekker en zonde van de Corona die ermee gemixt wordt. De laatste slokken drink ik met een vertrokken gezicht en drink daarna gelukkig van de gewone corona zonder tomatensaus, stukken beter! We drinken nog een paar biertjes en keren pas laat terug naar ons bedje.
Wij hoopten dat ook Mexico er altijd alles aan zou doen om meer geld van toeristen te vangen, maar zodra ze zeggen dat de tour vol is, worden we helaas afgewimpeld. We besluiten met een andere tour die pas om 10:00u start mee te gaan, als dat dan nog mogelijk is. Gelukkig zijn er nog twee plekjes vrij en kunnen we in het minibusje mee naar Canyon de Sumidero in Chiapa de Corzo. Het is eventjes rijden, maar wij zijn druk aan de praat. Het gaat vooral over hoe een begrafenis werkt, hoe dat gaat en wat we ervan vinden. Ik heb er nog nooit een mee hoeven maken, dus Floor legt veel dingen uit. Zo'n anderhalf uur later worden we het busje uitgegooid, kunnen we in de rij gaan staan voor een vieze wc en verzamelen we weer aan het water. Ontzettende tourbootjes komen aan en wij krijgen weer allemaal
zo'n oranje vest aan. Met zijn 30en stappen we in. Wij helemaal achteraan. Daarna varen we zo'n 2 uur door een prachtige canyon. Onze 2e alweer, (waar we doorheen mochten zwemmen), dus misschien iets minder indrukwekkend. De natuur is prachtig en ook hier kunnen we nog opkijken van de 200m hoge wanden. Het leuke aan deze tour is dat we af en toe even stoppen om wat leuks te bekijken. Zo zien we alligators (2 flinke en twee kleintjes) , aapjes, vogels en een hele mooie grote gekleurde leguaan. Onze gids is een goeie, want zelfs de kleine dingen spot hij als de beste.
We keren terug naar Chiapa de Corzo. In het centrum mogen we nog even een uurtje rondkijken. Wij hebben honger en dorst, want het is inmiddels 2 uur. We eten onze meegebrachte broodjes en een mayacuya. We lopen langs de stalletjes en drinken een ananassap, we eten nog wat tostadas en voor we het weten is het uur alweer om.
We zijn op de minuut op tijd bij de bus en crossen terug naar San Christobal.
Daar kopen we weer veel te veel groenten, pasta, een lekker sausje en toppen ons gerecht met olijven.
We weten dat we graag naar Oaxaca gaan, ook al ligt dat redelijk uit de route. Het staat bekend om het eten en hebben daar goede verhalen over gehoord. De Nederlanders zeggen dat het de moeite niet is, omdat het gewoon een grote stad is, en dat zij het maar saai vonden. Wij hebben stiekem al een soort van besloten maar zijn wel gewaarschuwd. Omdat ook mijn Lonely stopt in Oaxaca, moeten we ons goed voorbereiden. Voordat we onszelf inderdaad verliezen in die grote stad en niet weten wat er te doen is. We gaan achter de super snelle computers zitten hier en surfen wat over internet om wat leuke dingen bij elkaar te sprokkelen. We vinden vanalles! Wat is er veel te doen in Oaxaca, wat is er veel te proeven in Oaxaca en wat is er veel te bezoeken in Oaxaca! We slaan wat events en plaatsen op en maken een lijstje van wat we moeten proeven en bezoeken.
We worden door de Nederlanders uitgenodigd voor een biertje. Volmondig zeggen we ja, en vertrekken naar het terras. We gaan ergens zitten waar een aantal artiesten tegenover op de straat lekker aan het muziek maken zijn. Op het terras twijfel ik nog of ik mijn tas wel onder de tafel kan neerzetten, maar ik zit aan een tafel van 4, tegen de muur, en vraag Floor me te helpen herinneren om hem mee te nemen.
Pas zodra we 2 bier later vertrekken merk ik dat mijn ritsje open staat en zie ik dat alles er nog in zit, behalve mijn porto. Ik kan me er niet lang zorgen over maken. Of ik ben 'm op de straat verloren, maar dan is die vast allang verdwenen in iemands anders jaszak, of iemand heeft 'm gejat, maar dat is vrij onwaarschijnlijk, of hij ligt nog in het hostel. Ik hoop op de laatste optie en gaan naar een andere bar. Skybar. Waar we een michelada proeven, een gek drankje dat we de eerste dag op de kermis veel hebben gezien. Het is bier met iets erin en spices op de rand, tomatensaus horen we van Jaco en Frank. Zeker het proberen waard, maar zeker niet lekker en zonde van de Corona die ermee gemixt wordt. De laatste slokken drink ik met een vertrokken gezicht en drink daarna gelukkig van de gewone corona zonder tomatensaus, stukken beter! We drinken nog een paar biertjes en keren pas laat terug naar ons bedje.
Er zat hoop ik niet al te veel geld in je portomonee.