La India dormida

Martes, el 13 de septiembre

Ik ben wakker, om 9 uur. Toch nog anderhalf uur kunnen slapen. John heeft van 04:30 tot 06:30, zijn tas ingepakt. Dronken. Inclusief hikken, boeren, glas kapot vallen, opruimen, weggooien, enz. Ik heb me kapot geergerd, haha. We staan op, ik voel gelukkig geen spierpijn en stap daarom vol goede moed nog in mijn drijfnatte schoenen van gister. Vandaag doen we een wandeling over de India Dormida. We slapende India, waar je vanuit het dorpje, met een beetje imagination, de slapende buddha kan zien, de contouren van haar hoofd, nek, borst en voeten. Je loopt daar ook precies overheen. We beginnen de wandeling. Soms staan we even stil voor de weg. Niet te lang, want zodra we stil staan moet Floor eigenlijk meteen plassen. We kunnen erom lachen, want omdat we nu vaak alleen in de natuur zijn, kunnen we op elk random punt onze broek laten zakken. Floor alleen nét iets vaker dan ik. 

Floor ziet er aan de voet van de berg een beetje tegenop en is haast nog moe van ons avontuur van gister. Maar na een paar tranen en een broodje, zet ze haar schouders eronder en hoor je geen woord meer. Want ze wil het allemaal super graag. Trots! 

We lopen omhoog, wat een route weer zeg! Niet zomaar een route die elke tourist kan lopen! We hebben echt stijle bergen geklommen waar je bijna met je hele lichaam tegen de rotsen aan zit. En als je terug kijkt bijna niet gelooft dat iemand zo'n stijle berg, waar het pad soms een vraag is, kán beklimmen, zo stijl. Mam, je zou zo'n hoogtevrees hebben!

Ik vind het elke dag weer geweldig zo'n route en daag mezelf graag uit om het moeilijke pad te kiezen. Nóg hoger, nóg stijler, zelfs als we niet echt weten of het pad zo gaat, want soms lijkt het te onmogelijk om een pad te zijn. Op één van de toppen is het gestopt met regenen en eten we een broodje met een uitzicht waar je U tegen zegt. Op één van de toppen zitten we midden in een wolk, mét regen, waar we alleen maar wit om ons heen kunnen zien. 

Ik moet veel aan jullie denken; "Ik heb pijn in mijn knieen van de klappen die het af en toe moet opvangen. Zou papa nu ook last van zn knieen hebben?" "Oeh, ging ik daar toch bijna door mijn enkel. Hoe zou Anouk dit gedaan moeten hebben? Hoe gaat het met haar enkel?" Zo schiet ieder persoon een keertje op een dag door mn hoofd heen. 

Op de weg naar beneden zien we eindelijk de verwachtte watervallen. Zwemmen kon je er niet echt in, maar we zijn er even ingedompeld. Elke plek is weer een nieuwe foto waard en je kunt het haast niet laten constant foto's te nemen, Juud en Caro, ik snap het nu, haha. 

We trakteren onszelf aan het einde van het pad met een Panamese lekkernij, een rode ring, wat later een soort cracker/broodachtig iets blijkt te zijn met rode suiker. Dit 'toetje' was eigenlijk niet nodig. Omdat we wat om ons heen keken, wilde een gezin dat in hun tuin zat ons graag helpen de weg te wijzen, ookal wisten we die natuurlijk prima zelf te vinden. We waren weer/nogsteeds volledig doorweekt van de regen in het regenwoud, waarop moeders ons uitnodigde voor een warm kopje koffie. We keken elkaar aan en knikten tegelijkertijd. We settelen ons in de tuin en zijn de happening van de dag voor ze. We krijgen niet alleen koffie, maar moeten ook hun suikerbrood proeven. Wanneer we hier zo enthousiast op reageren, krijgen ze de smaak te pakken. Met liefde geven ze ons 2 banaantjes, zelfgemaakte jam van oma, en zelfgemaakt ijs mee voor onderweg! We kunnen onze ogen niet geloven, zooooooo aardig! De jam en bananen bewaren we voor morgen op onze pannekoek, zodat we dan nogmaals kunnen genieten van hun gastvrijheid!

Onderweg kopen we wat bij de markt om een omelet van te maken. Onze courgette is toch geen courgette, maar een gekke komkommer. Het blijft hier altijd een verassing!