De langste dag, op weg naar paradiso

Miércoles, el 26 de octubre

Wij, als laatste panga, komen dan ook aan in Bluefieds (het is inmiddels 08:00). En ja hoor, iedereen is snel weg. Wat betekent dat wij wederom als laatste in de nieuwe rij staan. Dit keer voor een kaartje voor de grote boot naar Big Corn Island. We halen een banaantje voor de tussentijd. Ik ben moe en het zat. En raak ook snel geirriteerd. Helemaal wanneer onze rij totaal niet op schiet, omdat er van alle kanten lokale me sen tussen sneaken. Wij zeggen er niets van, de locals evenmin. Iedereen ziet het gebeuren, en toch gebeurt het. Mijn humeur leidt al onder mijn weinige slaap, maar het wordt niet beter door al dit gedring voor een ticket. De tijd begint te dringen en worden bijna zenuwachtig of we nog er nog wel plaats voor ons op de ferry is. Het wordt kwart voor 9 en nog zoveel mensen voor ons. 

Het lukt ons, met een beetje ellebogen gebruiken, kunnen we toch ook een kaartje bemachtigen en lopen in hoog tempo naar de boot. 

We zitten, wanneer er opeens een ontzettende commotie ontstaat. Iedereen op de boot moet er vanaf, want ze moeten nog kaartjes checken. Pfoe, en probeer dat maar eens te regelen. Iedereen die zo blij is om eindelijk op die rotboot te zitten, moet het land weer op. Het gaat allemaal niet vanzelf en iedereen weigert te bewegen. Met de grootste moeite en inefficiëntie lukt het de kapitein iedereen van het schip te forceren, zodra iedereen weer begint te duwen als we er weer op mogen. Het is ongelooflijk hoe mensen dan veranderen in akelige voordringende monsters, wanneer ze per se hun plek moeten bemachtigen. Per veel later start het schip zijn motoren. Wij hebben een plekje op de grond van het voordek. Best wel leuk, want de zon schijnt heerlijk. We stoppen in El Bluff. En al stond er op internet dat dit heel lang kon duren, en het voor "onbepaalde" tijd kan zijn, zijn we er snel weer weg om de haven te verlaten. Onder de stoelen ligt het vol met groene bananen om te rijpen op de Corn Islands. 

Ik denk aan Cat, en hoe ze altijd snel zeeziek wordt op de boot. Het eerste uur is het rustig, maar daarna begint de grote boot al snel wat op en neer de bumpen. Op zo'n grote boot voel je dat wat beter en merk je goed dat je maag bij elke bump een vrije val maakt. Ik ben stiekem wel een beetje bang voor zeeziekte en begin als een bezetene naar de horizon te staren. Ook Floor focust zich na een tijdje maar goed op de lijn in de verte, waar de blauwe lucht de donkerblauwe zee elkaar tegenkomen. Ze geeft al snel aan dat ze zich niet op en top voelt, em blijft maar kijken. Goeie, denk ik, want dat is altijd wat ze zeggen. Een lange tijd Zeggen we niets. Ik probeer zo rechtop mogelijk te zitten, in kleermakerszit, en probeer zo stabiel te blijven. Het wordt erger als de golven het water over de rand van de boot waaien. De linkerkant vam de boot is volledig doorweekt, inclusief de mensen aan de linkerkant van het dek. Wij hebben een goeie spot, denken wij, want wij en onze tassen worden net niet geraakt door het water. Alleen wordt onze kont soms nat door het natte dek. Geen probleem. Wij blijven onze blik op de horizon richten. Net zodra ik op wil staan omdat ik een betere plek zie, begint Floor zich over de reling van de boot te bewegen. Zo'n 10x protesteert haar maag en kotst ze al het eten uit. Ik ga maar weer terug op het dek zitten, want op deze momenten wil je ook niet alleen zijn. Het enige wat ik kan doen is lief zijn en haar een beetje over haar rug aaien, haha. 

De rest van de 3/4 uur is een hel voor Floor en is vechten tegen haar misselijkheid. Nog een aantal keer moet ze over de reling hangen. Zo'n uur voor het einde lijkt het ondragelijk. Het duurt nu al zo lang, en je voelt je zo ellendig, dat het soms even een traan uit haar ooghoek verdwijnt. Dat mag, als je je zo slecht voelt. Als Floor nogmaals de inhoud van haar maag leegt roept een man van boven af: lie down girl lie down" ik begrijp dat ze moet gaan liggen. Met een hoop moeite doet ze dat en na een kwartiertje gaat het beter, en valt ze zelfs even in slaap. Een uur later komen we aan bij de steiger. 16:00u denk ik. De boot naar Little Corn laten we maar varen en pakken het eerste hostel om de hoek. We delen een piepklein kamertje met de dikke duitser en de mooie vriendin en vertrekken voor het eten met een ander stel, Josh en Ish, van de wachtruimte in Managua. 

We moeten lang lopen naar een restaurant. Omdat het nogsteeds laagseizoen is, is er vele niet over. Big Corn moet ook minder toeristisch zijn. Op Big Corn zijn auto's zeldzaam, op Little Corn is er slechts een voetpad. We eindigen aan een vier persoonstafel in een leeg restaurantje van een vrouwtje. Floor en ik delen een groot gerecht met Chop Suey. Het is genoeg voor ons, want we krijgen ook nog wat rijst van Ish. De Chop Suey was geen goeie beslissing, want we zijn flink aan de dia de nacht en dagen erna. Onze ORS moet uit de tassen gehaald worden om onze zoutvaten aan te vullen.