León León

Domingo, el 23 de octubre

We kunnen wat uitslapen en mogen slechts 2 pannekoeken pp. Er zijn veel Nederlanders in ons hostel Backpackers in. Marijn, een Delftse student gaat ook naar Léon, en besluit met ons mee te reizen. Jan, from Austria, nodigen we ook uit. We gaan naar El Jardin, waar we in de entrance toch wéér de 3 Duitsers tegen komen. We lunchen even en gaan daarna met z'n vieren het stadje in. Léon is het culturele en intellectuele hart van het land, heb ik gelezen. Maar er is weinig van te zien. Veel is gesloten, dwalen wat doelloos rond. Gezellig wel, zo met z'n vieren. We proberen een Zapote nog een keer (zoals geproeft in El Valle), en nog een gekke vrucht, die ons beide niet zo bevallen. We weten niet precies waar het centrum is, maar worden geleid door een jongetje van 12 die ons graag voorgaat op zijn vrije zondagmiddag. We drinken nog een goede smoothie, waar ik maar geen genoeg van kan krijgen en keren terug naar ons hostel. Het is toch gek een soort om met 2 onbekende zoiets aan te pakken. Floor en ik zijn gewend wat we van elkaar willen en wat ons doel is in zo'n stad op zo'n middag. Met anderen is het altijd lastig om uit te zoeken wat zij willen/gewend zijn. Floor en ik lopen toch nog een keer het stadje in voor onszelf, op zoek naar een supermarkt. En eindigen in een klein kleurrijk geverfd parkje achter de kerk. We praten de uren weer lekker vol met verwachtingen, ervaringen, meningen, stellingen, analyses en aannamens. Ondertussen is er een komen en gaan van mensen in het parkje, waarvan we het raar vinden welke bankjes zij betreden. Waarom kiest iemand nu preciés het bankje tegenover iemand anders, terwijl er 10 andere bankjes vrij zijn? Is dat de latino amerikaanse norm? Of de nederlandse afstandelijkheid dat wij toch voor een ander bankje zouden gaan?

We zijn rustig aan de praat wanneer Floor omkijkt door een trillende vrouw, die gekke zuchtgeluiden maakt (wat is er aan de hand? heeft ze pijn? Moet ze geholpen worden?) Floor kijkt beter en schrikt zich rot. Is die vrouw zichzelf nu aan het vingeren? Ik kijk ook om, en zie dat het een man is. In het donker aan de rand van het park, is hij zich aan het aftrekken, met uitzicht op ons?!!?! We kunnen erom lachen, maar vol ongeloof vertrekken we naar het geadviseerde restaurantje. 

We zijn ongeveer een uur op zoek, als we merken dat het restaurant inmiddels is veranderd in een andere naam, en het eten dat ze verkopen er niet erg aantrekkelijk uit ziet. De ervaren reiziger Jan, die we onderweg weer tegenkomen, adviseert ons iets anders. We gaan er zitten en bestellen een vol bord. Ik word een beetje gek van al dat gefrituurde en krijg er zelfs een beetje afkeer naar als de vette pannekoek weer op ons bord wordt geschoven. Geen wonder dat iedereen hier zo dik is, zelfs al zijn mensen vrij arm. Frituur en fris vol suiker blijft toch het goedkoopst en is overal verkrijgbaar. Het is jammer dat dat eigenlijk de enige keus blijft. Begrijp me niet verkeerd, de rijst, taco en lam waren lekker. En de pannekoek misschien stiekem toch ook best een beetje. We eten hier ongezond, vind ik, en het maakt me niet per se gelukkig. 

We blijven rustig natafelen, en zien dat ook iemand anders de tafel verlaat, met nog een half vol bord. Dan komt er een jongetje, rond de 10 (zo ongeveer even oud als onze serveerder, die zijn zussen(?) helpt met hun goedlopende business). Ik zie hem vragen om wat eten aan anderen, en bereid me voor op de zielige oogjes van de jongen, wijzend naar de halve, overgebleven vette pannekoek met queso op mijn bord. Maar dan ziet hij het half lege (of half volle?) bord op de andere tafel. Ongegeneerd gaat hij aan tafel zitten, hopende dat hij niet wordt gezien door de serveerster. Niets is minder waar. Zus roept broertje van 10, die hem eigenhandig het bord uit de handen trekt. De hongerige leeftijdsgenoot weet de kip nog van het bord te sneaken en verstopt het achter zijn rug. Maar ook dat wordt zonder medelijden uit zijn handen gerukt en het jochie wordt weggestuurd. Teleurgesteld gaat hij om het hoekje zitten. Missie "eten" niet geslaagd. Moeilijk moeilijk. Moet ik hem nog mijn halve pannekoek aanbieden, of stimuleer ik dan zijn bedelgedrag bij dit goedlopende kraampje, die hier duidelijk overlast van ervaren? Smaakt het naar meer als ik hem iets kleins aanbied, en zal hij van de gelegenheid gebruik maken om alleen maar meer te vragen? Heeft hij echt honger? want we zien hem later toch weer met een McDonalds beker drinken rondlopen. Waar zijn zijn ouders en moet hij niet ook werken voor brood op de plank net als zijn leeftijdsgenootjes, ipv bedelen? De locals geven hem ook niks, en gooien het eten voor zijn neus de prullenbak in. Ik kan zijn zielige blik haast niet aanzien, maar besluit maar aan de locals over te laten om te beslissen wat ze met het overgebleven eten doen. Het leven is oneerlijk. Mijn bord was nog niet leeg, hij gaat vanavond weer met honger naar bed.