Vulcano boarding

Lunes, el 24 de octubre

6:55 zet ik mijn wekker maar vast uit en klim naar beneden. Ik zie door ons doorzichtige/houten gordijn dat er al mensen aan het wachten zijn op hun ontbijt. Ze beginnen om 7 uurvandaag, een half uur eerder dan verwacht. Dat hebben ze goed geregeld, want er hebben zich maar liefst 10 mensen ingeschreven voor het volcano boarden en vertrekken allen om 08:00u. We krijgen een kant en klaar bord voor ons neus geschoven; 2 toastjes met jam, boter en je mag kiezen tussen 2 eieren of een pannekoek. Voor mij is de keus wel duidelijk, de eieren smaken goed. Samen met de Delftenaar, de 3 duitsers en hun Texaanse aanhang, en nog 2 koppels vertrekt de minivan richting Cerro Negro. Een zwarte zand vulkaan die nog steeds actief is. Een deel van de krater is naar beneden gezakt tijdens de op een na laatste eruptie, en de laatste eruptie heeft een nieuwe krater veroorzaakt, midden in de andere. We lopen dus over de rand van de buitenste krater naar boven, met ons board in ons hand. De vulkaan is klein, slechts 500m, 700m boven zeeniveau. Het is een heldere dag met geen wolkje aan de lucht. Dat betekent dat we helemaal rond kunnen kijken; we zien de oceaan, Léon, de 5 vulkanen van Nicaragua, bijna op een rij, waarvan er een aantal roken. We zien de binnenste krater en voelen de hitte van de stenen. Je kunt er je vingers aan verbranden, zo heet zijn ze. Het is gezellig, want Linda is weer beter en een stuk spraakzamer dan eerst. De gids is aardig en doet zijn best, maakt veel foto's en maakt met iedereen een persoonlijk praatje.

Dan wordt het tijd om onze blauwe rugzak te openen: 2 tuinhandschoenen, een goeie grote bril, waar je amper doorheen kunt kijken en een enorme blauwe overal. We trekken het aan en zien eruit als blauwe Michelin mannetjes. Een voor een gaan we naar beneden. Proberen zo veel mogelijk mijn benen op te trekken, bedenk ik van te voren. Ook als je naar achter leunt ga je harder. Wanneer ik aan de beurt benga ik op mn board liggen en zet metzelf af. Langzaam beland ik in een soort stofwolk van mijn eigen rit. Is dat toch moeilijker dan ik dacht! Ik ga super snel alleen gebruik toch nog mijn voeten om te "sturen". Dat moet wel want je evenwicht houden  is super moeilijk! Ik ga zo hard, dat ik zwarte stenen in mijn enorme broeksgaten vang. Ik moest lachen, maar het zwarte stof voel ik mijn mond in gaan. Stoppen met lachen, denk ik, maar dat kan ik niet. Ik denk dat ik mezelf afrem met mijn voeten en doe lekker eigenwijs, tóch beide voeten op het board. Tuurlijk had de gids gelijk; ik verlies mijn evenwicht, kantel en val zo over mijn linker schouder het zwarte fijnzand in. Geen probleem, boardje recht en opniew vaart maken. Met een zwarte bakkes vol zand en een goeie zwarte mustache land ik beneden bij de groep. Dan komt Floor naar beneden. Ze baalt zelfs, dat ze geen GoPro filmpje heeft kunnen maken omdat die na enkele seconde onder het zand lag en omdat ze werd verlangzaamd door het vele zand op haar board en niet het gevoel heeft gehad dat ze zoveel snelheid heeft gemaakt. Misschien ook omdat ze te hoge verwachtingen schepte. Jammer, want ze heeft nu niet volop kunnen genieten. 

We lopen terug naar de auto waar ons verse watermeloen, banaan en koud water staat op te wachten. We kijken met welke filmpjes we op facebook komen te staan. In het hostel rennen we naar de douche, om de stenen uit onze haren en oren te wassen. Na 3x wassen geef ik het op, het laatste beetje valt later wel mijn dikke en vele haar uit. Ik voel me weer schoon. De rest van de middag chillen we een beetje in het hostel. We gaan nog uit voor lunch, poolen wat en lezen wat. Linda is erg spraakzaam, de vorige keren was ze ziek en dat merk je goed. 

Het is de laatste avond dat we de German's zien. Zij hebben nog een maand en bezoeken daarin turtle lodge, San Juan del Sur en San Blas in Panama. Wij gaan naar de Corn Island en bezoeken daarna nog het noorden van Nica. Onze wegen scheiden morgen vroeg. Dat moet beloond worden met een etentje en eten bij een goedkope maar leuke comedor. De 3 Germans hebben al een tijdje company van Logan, een inwoner van Texas. We hebben het veel over de verschillen daar, want dat zijn er stiekem veel. Hij vind ons rude en recht voor z'n raap en legt uit hoe ze bij hen dingen vragen en zeggen. Logan kan ook totaal niet met mes en vork eten, simpelweg omdat hij dat nooit doet. Natafelen vind hij ook maar een gek fenomeen, zegt hij nadat we al minstens een uur aan het natafelen zijn. Quality time van een familie met hun kinderen is gemiddeld 15 minuten per dag(!). Dat halen wij thuis al met het ontbijt, op een werkdag. Nog niet gesproken over onze quality time in de weekenden... 

We doen nog een paar biertjes in de kroeg en spelen tafelvoetbal competitie met wat anderen. Ik speel samen met Rodi. Het gaat toevallig erg goed en hij staat verstelt van mijn tafelvoetbalkwaliteiten. Ik leg uit dat ik dit waarschijnlijk allemaal te danken heb aan mijn broer, dus dankje Patrick!!

Ligt aangeschoten vertrekken we naar onze bedden en bereiden ons weer voor op maar een matige nacht.