Spontaan

Jueves, el 5 de enero

Met onze rugzakken komen we bij het centrale treinstation van La Havana aan. We nemen aan dat vanaf dit enorme station wel een trein naar Viñales zal gaan. We checken dit op onze telefoon. Tot Pinar del Rio is ook al goed genoeg, want dan nemen we voor het laatste stukje wel gewoon een taxi. Het is stiekem nog wel even lopen naar dat station, helemaal met zo'n zware tas op onze rug. Zonder pardon worden we teruggestuurd naar 19 de noviembre, een station in het zuiden van La Havana. Pfoeee dat hele eind terug lopen zien we even niet zitten. Dat wordt een taxi pakken. Dat duurt even, want niet eens iedereen kent het station. We stappen in de auto en moeten een redelijk eind uit de stad. We vragen nog duidelijk of we 10 CUP of CUC moeten betalen, maar zodra we uitstappen zegt de taxi chauffeur dat we CUC moeten betalen. We hebben een korte ja-nee discussie en accepteren dan ons verlies. We betalen 10 CUC en beschouwen het als een beginnersfout. Blijkbaar kennen ze het begrip CUP niet, want daar gebruiken ze het woord Moneda National voor. We hebben genoten van het ouwe bak ritje en vragen volgende keer om de juiste koers. Op het station worden we meteen aangesproken door de medewerker daar die het wel interessant vindt om met twee van die Nederlandse mooie meiden te praten. Hij helpt ons en maakt een leuk praatje. De trein naar Viñales is vanochtend al om 06:15u vertrokken. Sund, want de trein gaat maar 1x in de twee dagen, begrijpen we na 100x  uitleggen en nog meer handgebaren. De ene dag heen, de andere dag terug, de derde dag weer heen. 

Ook de medewerkers verwijzen ons door naar Viazul, de dure toeristenbus. Daar gingen we niet voor natuurlijk, want dan hadden misschien beter een taxi kunnen delen. We vinden de oude trein ook al een hele ervaring en besluiten de eerstvolgende trein naar random te nemen. Dat wordt San Antonio. We kopen 2 kaartjes voor 4 en geven onze nieuwe vriend een ontzettend geforceerde fooi. Met onze dikke tassen en een foto van onze nieuwe vriend stappen we de trein in. De zelfgebouwde, vervallen huisjes worden weer zichtbaar als wij er tijdens onze bumpy ride langsrijden. Overal ligt zooi en niks wordt opgeruimd. Iedereen hier is zo arm als Job en het ziet er niet uit. Af en toe stopt de trein om er iemand uit te laten op een ghetto stationnetje, of gewoon ergens random in het weiland met een huisje. Verderop zit een man met een sigaar in zijn mond. Het moderne bordje "no fumar" verbaasde ons nog, maar die zijn bij deze ook volledig over boord gegooid. Dan zie ik de 12 andere sigaren in zijn borstzak. Voor de rest van de dag, neem ik dan maar aan. De man naast ons probeert een beetje contact met ons te maken, maar ik heb geen zin in moeilijke gesprekken terwijl de het piepende lawaai van de wielen van de trein in mijn andere oor beschadigen, de trap kraakt en de deur klapt. Een echte deur heeft de trein niet, dus af en toe krijg ik wat blaadjes in mijn haar omdat we zo dicht langs de bosjes rijden. 2 uur lang schudden we heen en weer en worden we afgezet bij San Antonio. Een station is het niet, maar het "centrale" kantoor is een  gestationeerde wagon waarin een vrouwtje de financiën doet. In de oude ijzeren lockers staan een hoop archieven en papieren met niks bijzonders waarschijnlijk. Ze lijkt hard aan het werk op haar klapstoeltje en aan haar ijzeren kleine bureautje. We worden door een gezinnetje mee naar de kerk genomen en leggen halverwege in ons gebrekkig Spaans uit dat we eerst op zoek gaan naar een Casa. Die lijken er niet echt te zijn, alleen verderop. Ze zal ons erheen brengen, belooft ze. Ze proberen een beetje met ons te praten, wij knikken en lachen maar een beetje, want we verstaan maar bar weinig van hun dialect. Zij lachen en zwaaien naar de mensen op straat die ze allemaal kennen waarschijnlijk en roepen elkaar allemaal na. Op het plein met de kerk moeten we even wachten. Even lijkt voor ons heel lang, want die backpacks zijn zwaar! Zij moeten uitgebreid met hun neefje, moeder en zus praten. Ze haalt ook nog even een paar naranja's, waar wij ook ieder een van krijgen. Zo'n 10 minuten later vervolgen we onze weg, nu op een echt slakkengangetje, want oma van 84 loopt nu ook mee. We zijn nog steeds op zoek naar een Casa en mijn hoop zakt langzaam weg. Gaan we nog wel iets vinden, want pfoe, wat moeten we nog ver. Eindelijk zien we het daar staan, "hospedaje". Voor 20 biedt ze de kamer aan, maar al vrij snel zegt ze 15. Wij willen nog even verder kijken. Verderop zegt de vrouw 25 en gaat met grote moeite naar 20. Dan gaan we toch maar weer terug naar optie 1, allemaal begeleid door het vrouwtje. Oma moet maar even wachten. In de achtertuin krijgen we een cuarto, het lijkt wel een pornokamer. De donkerrode wand en de dichte rood witte kant gordijntjes zonder raam erachter. Een spiegel op bedhoogte en een grote koelkast als minibar. In de badkamer hangen twee sexy badjassen met teenslippers. De badkamer is betegeld met roze glimmende tegeltjes en een spiegel die meer op lichaams- dan op ooghoogte hangt (maar dat kan aan mijn lengte liggen).

Begrijp me niet verkeerd: het is prachtig verzorgd, het is een alleen een beetje kitch. We gaan nog even het dorpje in. Dan herinnert Floor het zich ineens weer. In Cuba eet je normaal gesproken aan huis. Mensen openen hun "raam" en verkopen brood, drinken en borden lunch/avondeten. Zoals vroeger de zaakjes begonnen en ik moet bijna denken aan de ruileconomie. We kopen 2 broodjes, voor slechts 6 peso, dat is grofweg 25 cent. We krijgen twee bolletjes met een flink plak jam, haha geen echte guayaba's dus. We zijn blij met elk lokaal geld dat we terug krijgen, want dat betekent dat we voor cheaper kunnen eten en in het bezit zijn van hun lokale geld. Dan komt Floor met een briljant plan: we vragen of er een Casa de Cambio is, een wisselkantoor om onze CUC's te wisselen voor Moneda National. We durven bijna niet in de rij te gaan staan, want we voelen ons ontzettend dom en asociaal dat we gaan vragen om lokaal geld (waarom zouden ze toeristen lokaal geld geven als ze speciaal voor hen geld hebben gemaakt?!). Ik beeld me al in hoe we daar staan, raar worden aangekeken en onbeschoft weer worden weggestuurd. Hoe wij de Casa weer uit moeten lopen na een korte tijd en iedereen ons buiten aan zal kijken dat wij überhaupt geprobeerd hebben zoiets te flikken. Maar wonder boven wonder wil de vrouw het geld wisselen. Er ontstaat een beetje onduidelijkheid over het geld dat we terug krijgen. Want als we alles in 20jes krijgen, zouden we twee dikke pakketten geld krijgen, dat lang niet in je portemonnee past. Na een tijdje krijgen we inderdaad ons geld en lopen we met 142 euro aan Moneda National weer naar buiten. Dat is 3408 pesos!! En dat dus allemaal in briefjes van 50 en 20. Als kinderen zo blij zijn we. Alsof we illegaal bezig zijn en het systeem hebben gekraakt, alsof we vanaf nu nog maar een euro per dag gaan spenderen. We kopen een ijsje als traktatie, die nu nog maar 1 peso kost (=4 eurocent!). Dolblij zijn we ermee. Ook proberen we later op de dag een jugo de circuela, een fruit en erg lekker! 

Het heeft geregend. Dat maakt het altijd lastig voor mij om me voort te bewegen. Mijn Nike-sneakers die ik heb meegenomen hebben hun profiel volledig verloren tijdens (en ervoor) onze trip. Daarnaast zit er vrij weinig structuur in de stoepen in Centraal Amerika. De stoepen zijn grote plakaten beton die ontzettend glad worden als het regent of er plassen liggen. En helemaal met mijn 0-profiel schoenen heb ik helemaal geen grip meer. Dat betekent dat ik mezelf na elke stap moet opvangen omdat ik bij elke stap volledig uitglijd. Al een kleine 3 maanden is dit het geval en het wordt steeds verschrikkelijker en gevaarlijker. Redelijk vroeg gaan we weer naar onze Casa, slapen in ons mooie stulpje tot we worden geroepen voor het avondeten om 7. Twee borden staan buiten aan de "bar" klaar. We krijgen twee flinke stukken vlees, donkere rijst met frijoles, bananenchips en sla. 

We nemen de aangeboden extra sla aan, want groente krijgen we hier maar weinig. We praten nog even met onze host, die van de aso die ze vanmiddag nog leek, ineens veranderd in een heel aardig en lief vrouwtje. Ze heeft geduld om ons uit te leggen en gaat ermee akkoord dat wij niet alles begrijpen. Ze biedt ons thee en koffie aan en het is eigenlijk best gezellig. Ze regelt een taxi en vindt het stom dat touristen een andere prijs krijgen. Ze regelt haar nicht en haar man die ons voor 60 CUC (ipv 80 of zelfs 100) naar Viñales willen brengen. Een beetje jammer wel, want als we gister met Connor, Sydney, Emily en Brandon waren gegaan zouden we 22 betalen... Maargoed, wij wilden het zelf uitzoeken, dat hebben we gedaan en nu zijn we als nog in een "taxi" beland.