Stadswandeling #2

Viernes, el 21 De octubre

Ik heb deze onconfortabele bedden ook nodig in Nederland, want ik heb ook vandaag totaal geen moeite om mijn bed uit te gaan en mijn rugpijn te verlichten. Ik ga nog even achter de computer voor mijn dagboekverhaal, want Floor blijft nog lekker liggen. Gelijk heeft ze, want het pannenkoeken-oatmeal-ontbijt is toch nog niet ready. 

Ik start de dag rustig met mijn dagelijkse thee en koffie behoefte. Heerlijk. We zouden ook vroeg op staan, want we willen een chocolate tour doen, zo eentje waar je ook echt naar een farm gaat. Een boeking was vroeg nodig, dus we moesten vroeg naar the Chocolate Museum. Maar zodra we tussen half 9 en 9 bij het museum aankomen, waar alle gasten nog ongehaast van hun veel te luxe all-you-can-eat-chocolate-breakfast aan het genieten zijn, moeten we voor een tour zoals dat 89 dollar pp aftikken!! BEN JE NOU HELEMAAL GEK GEWORDEN?!?! Dit kunnen we wel uit ons hoofd zetten.  Ik bedoel, de tour biedt veel (onzin), maar dit is van de zotte en is het bij lange na niet waard voor mij. Als troost duiken we maar even het bijbehorende hotel in, en het aansluitende gratis minimuseum. We nemen de tijd, want buiten regent het pijpenstelen. Er is van alles en leggen eigenlijk kort maar krachtig het chocoladeproces van boom naar cacaopoeder af. 

We kunnen lachen om de boom, want de vruchten groeien heel sullig, direct aan de stam. 

We kunnen het proces volgen van de vochtige pit, drogen en fermenteren, roosteren totdat het chocola is. We kunnen een workshop doen van 20 dollar om zelf een chocoladereep te maken, maar ook dat hebben we nu eigenlijk al gezien in hun eigen keuken, waar iemand eigenhandig het chocola in repen aan het gieten is. Leuk, maar is het het waard? Ik vind van niet. Ik vermaak me prima in het winkeltje, waar er net genoeg informatie is, en heel veel leuke spulletjes als we gevraagd worden of we al hebben geproeft. Dat hebben we nog niet gedaan. LEUK en schudden onze hoofden. Vervolgens krijgen we ieder een shotglaasje in onze handen gedrukt en mogen 4 verschillende chocolade likeuren proeven (weet je nog, het was half 10 's ochtends!), en nog wat kleine productjes met cacao. 

We zitten op de trap van het museum. Droog gelukkig, want het regent nogsteeds pijpenstelen en het ziet er naar uit dat het nog de hele dagn gaat duren.

We besluiten naar het hostel te gaan en een lekkere lunch te maken en onze chicha uit te proberen. Alleen water en suiker erbij, zei ze. Maar suiker willen wij beide niet. Het drankje valt ons vies tegen, en pleuren er in een laatste hoop nog maar wat suiker bij. Maar ook dan smaakt het drankje van geen kant, en het verdwijnt volledig in de gootsteen, helaas. 

Onze lunch is daarentegen overheerlijk; bruchetta kun je het wel noemen, want eigenlijk is het toast met tomaat, ui. We hebben veel te veel en bewaren wat voor morgen. 

Na de lunch gaan we toch nog even het stadje in en bezoeken de laatste 3 bezienswaardigheden die we op de eerste dag gemist hadden, maar ik later zag staan in een citytour, en ik toch wel erg benieuwd naar was. " The old railway station"  was totaal anders dan verwacht. Totaal geen schattige stoomlocomotief op een oud, gekronkeld en verroest stukje rails in de grond. Nee, het was

 een oude trein wagon (zoals ik ken van de 2e WO), volledig nieuw geschilderd in de kleuren oranje en zwart en stond op een stukje geschilderde treinrails. Ze hebben eigenlijk in heel latijns-amerika helemaal geen treinen, dus het leek een beetje misplaatst en nep in mijn ogen. 

" The old hospital" was ook heel anders dan verwacht, maar wel op een leuke manier. Ik had nog echte bedden verwacht, zo ontzettend cliché, en natuurlijk niet waar. In werkelijkheid was het de enorme voorkant van het gebouw wat onder constructie stond (jammer!), en alleen van verre te bewonderen was (prachtig gebouw!). Daar achter de overgebleven ruines van de rest het katholieke ziekenhuis. Wat onwennig stappen we het gebied op, ons afvragend of dit wel mag. We proberen ons van de ruimtes iets voor te stellen. 'hier waren de kamertjes, dit was de medicijnenkast, en hier waren de WC's', suggereren we hardop. We maken veel foto's, alsof we echte fotografen zijn, haha. Jammer genoeg is van het resultaat weinig professionaliteit te zien. Toch geen gevoel voor dus. Het is allemaal toch een beetje spooky met de kleine ruimtes waar je je langzaam maar alert doorheen waagt. Zo verlaten en stil, nog oude plaatjes van verpleegsters op de muur en de vervaagde badkamertegeltjes aan de wand. De bomen die door de open ramen groeien richting de hemel groeien, waar het dak allang geen dak meer is. De omgevallen zuilen, die eigenlijk nog redelijk intact zijn. Je ziet ze bijna nog lopen, de dokters met hun medicijnen, rennend naar hun patient. Het maakt ons ook nieuwsgierig en klimmen een trap op, die leidt tot niets.

We komen terug in het hostel, en kijken gezellig een filmpje voordat we uiteten gaan. We gaan in het El Pueblo uiteten. Eigenlijk is iedereen al aan het drinken om 7 uur half 8, maar gelukkig is er nog één tentje dat ons nog een gevuld bord gallo pinto, vlees, pasta en frietjes geeft.