Taco taco

Domingo, el 27 de noviembre

Mirjam is jarig, en startten onze dag daarom weer met een skype sessie met het thuisfront! We besluiten nog een daggie langer te blijven. We hebben eigenlijk nog niks van Flores gezien, ook al weten dat er eigenlijk niks in het stadje is. Ondanks dat is het wel erg mooi en kunnen we een rustig dagje pakken om op ons gemakje Flores rond te lopen. We nemen onze brunch/lunch mee en eten dit aan het water in de brandende zon op. We lopen eens het eiland rond, wat in totaal ongeveer een half uur duurt. Ondertussen zijn er super veel leuke plekjes aan het water en de bootjes die naar het mini eilandje in het water varen. Het is ook makkelijk verkeer naar de andere kant van het meer en wordt veel gebruik van gemaakt door de lokale bevolking. Ook komen we langs een gedeelte wat overstroomd is (door de regen van eerder, of gewoon door slechte bebouwing?)
We maken onze verkenningstocht verder af in de binnenstraatjes van Flores, die ook allemaal even leuk zijn. In Parque Central gaan we onderandere een souvernir shop in. De man daar oefent weer even wat spaans met ons. Hij is erg geduldig en verbetert ons. Erg fijn, want in de afgelopen 3 weken hebben we bijna alleen maar Engels gepraat (Utila, Copán en Belize). Jammer, want dan realiseer je je weer hoe snel je je spaans kwijt raakt. Hij vertelt ons een hoop. In Guatemala spreken ze 23 talen, Maya talen. Hij spreekt zijn eigen Mayataal en spaans. Ik leer "ik heet isabel" en "dankjewel" in het Maya, waarvan ik de klanken nu alweer vergeten ben. Hij draagt thuis wel eens traditionele Maya kleding. Witte bloesen met een speciaal patroon er in. De afkomst van elke Maya groep wordt verwerkt in de kleding door middel van de patronen. Zijn Maya groep draagt wijde rokken, ergens anders dragen ze slanke rokken (zoals de gelukspoppetjes). In zijn winkel vinden we de gestreepte kleurrijke Mayastoffen in alle formaten, ze zijn bedoeld als tafelkleed. Hij laat een van zijn postkaarten zien, hoe de kleden worden geweven in chichicastenango. Op een andere postkaart, waarop deze stad van boven te zien is het kleurenfestijn van verschillende kroppen groente. Vol staat het er mee. Hij gaat door met zijn uitleg. Chichicastenango ligt in de highlands in het westen van Guatemala. De grond is daar erg goed voor landbouw, in tegenstelling tot de grond hier. Daar worden alle soorten groenten verbouwd en verkocht in overvloed. Hier kunnen ze alleen Maïs en bonen groeien. De groenten moeten vervolgens 1000 km naar het westen worden gebracht, berg op, berg af. Het transport is duur en gaat erg langzaam. Waar je slecht 1 Quetzal betaald voor een stukgroente, betaal je er hier in het westen/noorden 4. Locals zijn geen uitzondering op de regel.

Na elk straatje van Flores zo'n 2x te hebben doorgelopen willen we nog iets lekkers. We gaan voor een smoothie, maar komen uit bij een super amerikaanse shop met amerikaanse prijzen. Mweh, toch niet zo leuk, en heb ik daar wel zin in? Gelukkig zie ik op moment van beslissen nog een paar lokale kraampjes staan. Eerst daar nog even kijken. Er zijn 3 kraampjes en verkopen 3 harde tortilla's voor 5 Quetzales (=60 cent). Op elke tortilla mag een topping worden gekozen. Deze staan netjes uitgestald voor ons neus. 5 bakken met iets van vleessalade, 5 bakken met vegetarische salade(wortel, sla, rode kool, guacamole en aardappel). Links ervan staan zo'n 6 hoge taarten, die er allemaal even lekker maar ongezond uit zien. Rechts ervan een hoop burrito's en andere eetbare zooi. Op een andere tafel staan 6 20L depots met zoete sap na zoete sap, ook die zien er heerlijk uit. En zo staan precies 3 dezelfde stalletjes naast elkaar. Welkom terug in Guatemala, het is heerlijk om weer terug te zijn.
We kopen 3 taco's voor 5 Q en het smaakt heerlijk. We besluiten er vanavond ook avond te eten.

We gaan weer terug naar het hostel om daar nog even te chillen en onze voortgang te bekijken. Dat is geen straf is Los Amigos, door de gezellige sfeer die er hangt. De loungebanken doen me denken aan Marokko. De lage betonnenbankjes hebben kleurrijke kussens en lage "salontafeltjes". Iedereen trekt zijn schoenen uit voor hij de bankjes betreed. De stoffen marokkaanse lampen hangen door de hele ruimte. Boven de lounge hangt een enorm schilderij van olifanten, die me dan weer doen wegdromen naar de iknoriameisjes in Azië en de vakantie in Thailand. De muren naar de kamers hebben ook allen een eigen muurschildering, elke zo prachtig als de ander, waard voor een foto. Bomen groeien ietsje verder, waar het niet meer overdekt is, wat een junglesfeertje creeert. Kleine sfeerlichtjes tussen de begroeing maakt het weer extra gezellig. Achter de jungle is nog een sfeervol ingericht restaurant, waar wij niet zoveel verbleven. We kopen liever niet in een hostel restaurant. We kopen dat liever zelf, of gaan voor hetzelfde geld uit eten! Alles in perfecte staat.

Als we 's avonds terugkomen bij de kraampjes komen ze om van de drukte. Zowel locals als toeristen hebben zich als een bom op de tentjes gevestigd. Het gaat erg snel, want de bemanning is goed verdeeld. We kopen 3 taco's met andere toppings, en staan daarna nog 2x op. Het is elke keer een nieuw kadootje. We hebben een plekje bemachtigd op de plastic krukjes ervoor, zodat we het schouwspel aandachtig kunnen bekijken. Ik vind het prachtig, en zo gezellig.
De taarten staren ons aan en we bespreken even welke we zouden willen nemen. De ongezondheid ervan staat me wel weer tegen. We lopen weg in stilte, wachtend tot de ander het initiatief neemt om voor te stellen nog een stukje taart te kopen. Niemand zegt wat, en laten de taart dus achter.