Two volcano extreme hike, een spelletje

Jueves, el 6 de octubre

Om half 10 worden we opgehaald en zijn er helemaal klaar voor. We stappen in de bus en halen nog 8 anderen en onze lunch op. 

Onze gids komt er bij de ingang van het park achter dat hij zijn lunch is vergeten en starten daarom een goeie 1,5 uur later. In de hitte van de brandende Costa Ricaanse zon, lopen we het eerste stijle stuk omhoog. Wij zijn weer erg goed voorbereid en zien andere  struggelen op Nike schoentjes, overbepakte rugtassen met touwtjeshendels (die zo naar zitten!), mensen die teenslippers, lange broek, strandhanddoek en duikbril meehebben voor het geval dat (zijn ze gek geworden?) 

Wij hebben slechts eten, drinken en onze minihanddoek bij ons. 

We lopen voorop de groep en de gids is onder de indruk van ons tempo. We stoppen 100x in 10 min. Als dit maar niet zo doorgaat... Want dit is meer rusten dan lopen! En dat in de eerste 5 min! Ik wil sneller! We hebben een prachtig zocht over La Fortuna en de enorme natuur van de Arenal en Los Perdidos bergen. Een man rond de 50 haakt af. Terecht, met rugproblemen en last na 10 min zal je het niet volhouden. 

De gids legt uit over de bomen en hoe plant op plant groeit in de bossen. In 1 boom kunnen zich wel 40 verschillende planten nestelen. Vaak Bromelia's, de familie van de Ananas, door de openvallende kroon achtige vorm. Het kan soms wel 3 liter water vangen, dat constant wordt gezuiverd door vers regenwater. Vogels, apen en meer dieren drinken uit deze planten en houd het bos vochtig. Bomen vervellen om zichzelf te beschermen tegen dieren en andere planten. 

Dan beginnen we pas echt de hike en gaan we de jungle in. We zitten door het hoogteverschil van de vulkaan in een bijzondere en zeldzame overgang van regenwoud naar "Cloudforest" en de gids wijst ons op de subtiele verschillen als meer zondoorgang en de mos op de bomen. We mogen onze bananenschillen niet in de natuur "teruggooien" omdat hier geen bananenbomen groeien. De dieren zullen gewend raken aan het eten van de bananenschil en dit verandert hun ecosysteem, die we juist willen behouden. 

De groep splitst al snel in 5 snelle klimmers, een iets trager koppel en 3 langzame teutebellen. De gids slingert als een aapje tussen deze drie groepen door de jungle. Floor en ik zijn de hele weg zooooo onder de indruk van het tempo van de 51-jarige vrouw die elke sprong en klim waagt en ons op de hielen zit. Wat een durfval en conditie!!! En dat terwijl haar partner al in de eerste 10 min is afgehaakt. We bereiken de top van de krater van Cerro Chato (het kleine broertje van Arenal, die wél legaal beklommen mag worden, in tegenstelling tot Arenal zelf). We hebben gelukkig geen last van de wolken en hebben een prachtig helder uitzicht op de Arenal én het groene meer in de krater van Chato!! Er worden foto's genomen tot het uitzicht veranderd in een dichte wolk en we niks anders meer zien dan wit. De weg omhoog was stijl, maar nu begint de nóg stijlere en zwaardere weg naar beneden. 

Op de weg omhoog moest je vaak een lenige, grote pas zetten om jezelf omhoog te tillen/trekken. Het was werkelijk klimmen. Maar door het "spelletje" dat ik er van maak om te klimmen en soms expres de moeilijke route te nemen, is het niet per se een zware hike, maar ben je gewoon lekker aan het klimmen, heel leuk dus juist! Ik vind het leuk om voorop te gaan, mijn eigen route te kiezen ipv de voetstappen van iemand anders zijn route te volgen, en mezelf zo snel en behendig mogelijk door de bomen te bewegen. Soms sta je slechts licht op een tak om je volgende stap (die je ondertussen moet bedenken) al te zetten, als een soort tussenstap, maar dan allemaal tussenstappen achter elkaar). Bijna rennen, een soort vliegen over de takken. Ik doe zelfs nog een wedstrijdje met de gids, maar hij is me veeeel te snel af en ik kom happend naar adem op de top aangerend.

De weg naar beneden is daarentegen juist echt springen van sommige hoogtes en hangen aan wortels van bomen om naar beneden te komen, omdat het niet kán met een grote stap. Tussen het spelen door, soms even genieten van het mooiste uitzicht dat we tot nu toe hebben gehad; het smaragdgroene water dat sprankelt van de zon en golft van de wind, tussen de bemoste bomen door, gezien vanaf de wortels van de bomen op zo'n hoogte is adembenemend! 

Wonder boven wonder ben ik nog helemaal schoon en heb geen veegje modder, terwijl anderen volledig bruin van de modder naar beneden zijn gegleden.

We volgen onze weg naar een plek waar we het water kunnen betreden. Floor weet niet hoe snel ze zich om moet kleden, want deze waterrat kan niet wachten om te zwemmen. Ik volg haar op de voet en zwem haar voorzichtig achterna het groene, maar heldere water in. Kun je het geloven? We zwemmen in het frisse water van een krater van een vulkaan!! Zo uniek! We eten onze goed verzorgde lunch met energierepen, fruit en een heerlijk belegd broodje. Wat genieten! 

Het begint inmiddels pijpenstelen te regenen, zoals normaal in the Cloudforest leven. Het maakt ons niet uit en maakt de route vol kleine rivieren en plotselinge modderige plekjes waar je voet soms helemaal in wegzakt of volledig slipt. 

We gaan de steile maar korte klim weer terug en vervolgen onze weg naar beneden. Ook dit weer op toptempo en het "vliegen door de bomen" idee. Zo snel mogelijk. Ik val 2x want ik neem steeds meer risico en wil steeds sneller. Ik slip weg en probeer mezelf op te vangen door een stam vast te pakken. Verkeerde! Hij zit vol met stekels en pas dan val ik echt. Au! Ik heb minstens 20 splinters in mn 2 handen, waarvan ik de meeste redelijke snel met mijn lange nagels kan verwijderen. Er blijven er nog zo'n 5 zitten. Soms lukt het me om er weer een uit te halen, soms vind ik weer een nieuwe. Twee lukken me niet. De gids wijst me erop dat die er echt uit moeten omdat het snel gaat ontsteken. Hier wacht ik tot later mee. Met 5 (inclusief de 51-jarige topper) eindigen we de route met een high five en wachten nog een half uur op de slome duikelaars. 

Op de weg terug passeren we wat hangende bruggen en worden we naar de Hotsprings van Tabacon gebracht. Het opgewarmde water van de vulkanische hitte brengt een grote continue stroom van warm water in een poel. We kunnen er met zo'n 25 man in. We krijgen een belonend drankje en springen het busje weer in zodra het wel erg druk wordt. Om 8 uur worden we weer bij ons hostel afgeleverd.

We eten dichtbij, een erg lekker tentje waar we erg goedkoop kunnen eten omdat we beide een gratis dish krijgen. We blijven toch hollanders he!