Vulcán Barú

Domingo, el 18 de septiembre

"No pain, no gain" was de eerste zin van de folder. Een hike van zo'n 8-9 uur naar het hoogste punt van Panama. We worden goed gewaarschuwd op alle borden: "alleen hiking boots, geen All stars", " geen spijkerbroek, alleen wandelkleding", "neem veel water en een goede windberschermende jas mee!" Gelukkig voldoen wij aan al deze dingen, en gaan vol goede moed naar beneden om te verzamelen, 11 mensen maarliefst stappen het busje in, ze spreken allen Duits. We rijden naar de voet van de vulkaan en worden daar om 00:00 afgezet. We starten met zn alle, maar al snel zijn 4 dronken duitsers achter ons niet meer te zien, de 4 duitsers en een braziliaan voor ons verdwijnen ook snel uit ons zicht. We zijn alleen in het holst van de nacht; 13,5 km omhoog, en 13,5 km omlaag staan ons te wachten. De weg is gelukkig duidelijk, er is slechts één weg; die weg omhoog. Ik heb me voorbereid op een zware tocht en wil het liefst zo snel mogelijk omhoog. Niet per se slim, want hoe hoger je komt, hoe kouder het wordt. Helemaal 's nachts. Zonsopgang is pas om 06:20u, en je wil liever niet wachten. We zeggen niet veel, want je moet je energie sparen en je concentreren op de rotsige route. 

Er komt een soort vastberadenheid in mij naar boven waardoor ik alleen maar sneller en sneller wil. Floor roept me soms even bij de les om even op te kijken naar de sterren, achterom te kijken naar de lichtjes van de stad of even stil te staan bij het moment. Ik ga een soort van in competitiemodus met mezelf, en probeer me volledig op de route te storten. In de verte flikkert plotseling de reflectie van 2 tassen, wanneer wij er met onze hoofdlampen op schijnen. Na een paar uur, wanneer we al zo'n 3 uur aan het lopen zijn, komen wij toch weer in de buurt van de 4 duitsers voor ons, die elle-verweg van ons leken. We komen dichterbij en starten een kleine conversatie. Ook zij zijn gesplitst, 2 aan 2 gaan ze nu de berg op. 1 van hen heeft het zwaar, hij heeft All stars aan, ookal werd het streng afgeraden. We lopen met zn 4en verder, maar het gaat mij stiekem te langzaam en vind het irritant om niet mijn eigen tempo aan te kunnen houden. Ik loop hen op de hielen en besluit er langs te gaan. Zodra ik langzamer ga lopen, ebt mijn vastberadenheid  met mijn motivatie weg en zit er te weinig pit in ofzo, moeilijk uit te leggen. Ik voel dan pas ook dat de vermoeidheid en spierpijn toeslaat. We komen bij het bordje 11 km gehad, nog 2,5 km te gaan tot de top" we geven elkaar een knuffel , het geeft ons weer kracht. Het laatste stukje lopen we met de 2 duitsers en de braziliaan naar de top". We zijn super trots op elkaar dat wij, de twee meisjes, tijdens zo'n tocht tóch samen met de 3 anderen als eerste aankomen, en de anderen achter ons laten. Het is inmiddels 04:30u, het is 0-5 graden Celsius, we zitten in het midden van de wolken en kunnen gaan hand voor ogen zien van de vochtige mist. We komen aan bij een "shelter" een houten verhoging met een dak, slechts 1,5 km voor de top. We schuilen hier een uur voor de kou, versteend van de kou, op de top is het namelijk nog veel kouder. We koelen af en moeten dicht tegen elkaar aan zitten om elkaar enigszins warm te houden. Mijn extra sokken gebruik ik als handschoenen. We vertrekken weer rond 05:30u. Knieenheffend beginnen we de laatste kilometers de berg weer op, om onszelf weer warm te bewegen. Vol adrenaline, ongeloof, trots en enthousiasme bereiken we de top met z'n 7en. Kleine disappointment: er is geen uitzicht en geen sunset, want we zitten nog steeds midden in de mist. Als we ons realiseren dat we niets meer gaan zien dan dit, beginnen we pas het ergste van de tocht: de terugweg. Zonder doel, alleen je bed in het vooruitzicht. Ook hier gaan Floor en ik voorop, in rap tempo vliegen we naar beneden. Maar vanaf 7,5 km te gaan tot de voet, is het het vechten tegen jezelf. Je knieen zijn kapot, je kan niet meer normaal denken van vermoeidheid, maar dan moet je nog meer dan 1,5 uur stevig doorstappen. Ik ben het uitzicht van de rotisige weg spuugzat als we nog 3 km te gaan hebben. Ik slip bij elke stap, want ik heb de energie niet meer om mijn voetstappen zorgvuldig uit te zetten. Om 10:10 stappen we ons hostel binnen, 10 minuten te laat voor het ontbijt, dus pannekoeken mogen we niet meer. We eten wat en duiken voldaan ons bed in. 

We slapen. Maar niet voor lang. Rond 16:00 uur start er muziek op ons pleintje voor het hostel. Drummers verzamelen zich. Zodra we eten gaan halen, tegen 18:00u is er een heuze optocht/fanfare aan de gang. Het blijkt independence day te zijn van het stadje Boquete. De optocht duurt 8 uur lang, waarbij de mensen halverwege niet meer kunnen lachen. 

S avonds proosten we nog eens met de 4 Duitsers + Wagner de braziliaan op onze prestatie.