vulcanohike La conceptión

Viernes, el 14 de octubre

Het verbaast me dat we niet zo vroeg vertrekken om de vulkaan te beklimmen. Terwijl ons hostelgenootje al om 5:30u het hostel uit is voor dezelfde trip, worden wij pas om 6:40u opgehaald. Maar als de gids duidelijk maakt dat hij gister heeft gezopen en een kater heeft, komen de puzzelstukjes bij elkaar. We schrikken even als hij zegt dat hij alleen maar Spaans kan, en eigenlijk geen woord Engels, ook al studeert hij het al 2 jaar. Ons vervoer werd geregeld, maar stappen uiteindelijk gewoon in de lokale bus van slechts 7 Cordobas (= 20 cent). We hebben een wat simpel gesprek en mijn Spaans komt weer fijn uit. De eerste kilometer lopen we bijna vlak, veel zand en stenen maken het lopen een beetje ongemakkelijk, maar nu zijn we nog vol energie en gaat ons gemakkelijk af. We lopen in rap tempo tegen de voet van de berg, waar we het bos in verdwijnen. Ook dit is nog niet zo heftig als we hebben gehad. Ik kan me prima vermaken met wat simpele praatjes met de gids. Dat is lastig voor Floor, want die kan het allemaal net niet verstaan, wat het lastig maakt om mee te praten. Dat maakt het natuurlijk ook minder leuk. Gelukkig blijven we goed bij elkaar en komen we samen bij een mirador. We zien capuchinaapjes plassen en poepen vanuit de boom (met de witte gezichten) en zwarte brulaapjes. We vragen of de gids dat brulgeluid wil maken, zodat de aapjes gaan brullen. De gids is 22 jaar en is nog te verlegen om dat gewoon te doen. Wij vinden dat je daarvoor gids bent, en met een beetje forceergedrag doet hij het uiteindelijk toch. 

We zien rode bananenplanten, met rode bananen(??!) maar begrijpen niet goed waarom we die niet kunnen eten en niet op de markt liggen. We zien koffieplanten en een boom die de lava van de uitbarsting overleefde. Ook zien we, volgens het boekje als je geluk hebt (en dat hebben we dus!), Bluejays. De stemming is niet op en top als we bovenop de mirador komen, al is het uitzicht weer echt wonderbaarlijk mooi! Je kunt elk vierkanten perkje onderscheiden, ziet te stadjes waar we gister doorheen zijn gereden, de haven waar de ferry's naartoe varen, Punta Jesús María en het minivliegveldje. 

De gids stelt ons de vraag: door naar de top, of terug naar beneden. De gids is niet erg positief en zegt dat het bewolkt wordt, er geen uitzicht is, het zware deel nog moet komen en de weg naar de top nog zo'n 2 uur duurt. Ik heb me al voorbereid op terug naar beneden, want tot nu toe hebben we er nog geen echt plezier in gehad. We smeren onze lunch en drinken wat. Een beetje ongemakkelijk, want onze gids heeft geen eten mee en maar een liter water. We geven hem af en toe een koekje. Zo weinig voeding, dat kan niet goed voor je zijn op zo'n hoogte. 

Dan zegt Floor plotseling: " als er geen keus was gesteld, was ik sowieso doorgegaan. " en " ik weet van mezelf dat ik straks trots op mezelf ben als ik de top heb gehaald en niet terug wil keren met de mededeling dat we het niet gehaald hebben. Dan zie je alleen maar de teleurstelling. " Dat is helemaal waar en besluiten toch door te gaan! Yes! En vanaf dan slaat de stemming om in een positieve vibe. Van het bos, verandert ons pad naar hoog gras, af en toe lage grasjes en mos, naar rots, van alle kleuren; rood, oranje, grijs, zwart. Het klim gedeelte moet inderdaad nog komen, want zelfs als je denkt dat het niet meer steiler kan, kijk je omhoog en wordt het klimmen bijna recht omhoog. De rotsen voelen warm en zelfs als we onze handen voor een gaatje houden, verbranden we ze bijna. 

Het is gek. Normaal gesproken, heb ik weinig last van hoogtevrees, maar ik moet wel even slikken als ik soms naast me kijk.Ik moet mijn terugkerende visioenen hoe ik val en met mijn tanden over de rotsen schaaf even van me afzetten. Deze heb ik stiekem toch vaker dan ik dacht; als ik struikel over een stoeptegel of van de rotsen afspring.

De rotsen liggen los en je valt vaak een stukje terug als je een stap zet. Heel vermoeiend, maar allemaal de moeite waard als we op 1260m hoogte op de rand van de krater aankomen. We zitten inderdaad weer met het hoofd in de wolken, letterlijk en figuurlijk. Een kilometer onder ons zit het magma te borrelen en ik ruik zelfs soms de verbrande geur die van de stenen af komt. 

We zitten even en kijken naar de haren op onze armen en benen; hij lijken wel ijspegels! Op elke haar zitten wel 20 miniscule druppels! Zo'n gek fenomeen! 

We zijn al snel weer ready om aan de daling te beginnen. We vinden het beide echt eventjes eng ook weer, wat je tijdens het klimmen minder door hebt omdat je met je lichaam dicht bij de rotsen bent, voelt het minder steil. Pas wanneer je dan naar beneden moet, en je lichaam naar de afdaling toegedraaid is, zie je hoe steil het eigenlijk is en hoe ver je lichaam van de rotsen af is, zeg maar. Het is moeilijk uit te leggen.

We zijn nog geen 5 min aan het dalen als onze gids uitglijdt over wat losse stenen. Hij moet zijn arm weer even terugduwen en geeft voor de rest geen kik. Wij volgen rustig. Als we terug bij de ingang komen staat de eigenaar van de winkel ons met een crossmotor op te wachten. We zeggen nog tegen elkaar: "laat er alsjeblieft meerdere motoren staan". Pas daarna werd het duidelijk, met z'n tweeën achterop! Gesqueezed op de achterzit rijden we terug naar ons hostel. 

Op weg naar het restaurantje voor ons vroege avondmaal keren we nog even naar de vulkaan die we zojuist hebben gerockt. We kunnen precies onze route uitstippelen. Wat een overwinning weer.

We gaan even op bed liggen, ik val om 20:00u al in slaap. Gelukkig wordt ik om 00:00 nog even wakker om mijn tanden te poetsen en mijn vervangende pyjama aan te trekken, want die heb ik blijkbaar laten liggen in San José...